Η Leoni ενσαρκώνει την Elizabeth McCord, μία πρώην αναλύτρια της CIA, η οποία αφήνει την ακαδημαϊκή ζωή για να υπηρετήσει το αξίωμα της Υπουργού Εξωτερικών, με πρόεδρο το αφεντικό της από την υπηρεσία. Ο σύζυγός της Henry (Tim Daly) είναι επίσης ακαδημαϊκός σε θέματα θρησκείας, πρώην πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και πηγαινοέρχεται και εκείνος στην CIA πότε πότε. Ο γάμος τους, η ενδοπολιτικές συνθήκες του γραφείου, και η εξωτερική πολιτική είναι οι τρεις βασικές θεματικές της σειράς.
Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά λειτουργούν σε κάθε επεισόδιο με τρόπο μοναδικό, πράγμα για το οποίο ευθύνεται η δημιουργός της σειράς, Barbara Hall. Έχει μία ικανότητα που χρόνια έχουμε να δούμε. Δένει και τα τρία χαρακτηριστικά θεματικά, ενώ φαίνεται ότι δεν μπορούν να συνδυαστούν. Οι πολιτικές, επαγγελματικές και προσωπικές πτυχές της ζωής της Elisabeth, συνδυάζονται από την μαεστρία της Hall να τοποθετεί τα πάντα στην σφαίρα των εξεζητημένων εθνικών θεμάτων των ΗΠΑ, και όχι μόνο. Ωστόσο, σε όλες τις ιδέες που προβάλει η σειρά, δεν υπάρχει κάτι διδακτικό σε ό,τι αφορά την παρουσίαση των θεμάτων ή των χαρακτήρων. Η προσοχή στη λεπτομέρεια βρίσκεται σε κάθε επίπεδο, από τις ερμηνείες και την γραφή του σεναρίου, μέχρι την εκτέλεση παραγωγής και τα κοστούμια.
Το κέντρο της σειράς σίγουρα είναι η μοναδική ερμηνεία της Leoni.
Η ικανότητα της Hall έγκειται και σε ένα άλλο γεγονός. Στην προσπάθειά της να μην πάρει θέση ανάμεσα σε Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικανούς, τοποθετεί τον πρόεδρο της Αμερικής στην ανεξάρτητη ζώνη, και αυτό γιατί η Hall προωθεί την νοημοσύνη και την κοινή λογική, με την πολιτική δολοπλοκία να λειτουργεί για να πετύχει κάτι τέτοιο. Για τους πιο ρεαλιστές και κυνικούς εκεί έξω, βάσει αυτού του χαρακτηριστικού η σειρά είναι φαντασίας. Οι χαρακτήρες ενεργούν σε αντίθεση με τους περισσότερους πολιτικούς εκεί έξω. Και το ερώτημα παραμένει; Πώς το καταφέρνει αυτό η Hall;
Η απάντηση παραμένει ίδια. Η Hall έχει καταφέρει να γεμίζει με αληθοφάνεια κάθε θεματική σε κάθε επεισόδιο. Αλλά το συγκλονιστικό (ή και τρομακτικό αν θες) είναι ότι δεν ασχολείται με τα γεγονότα. Τα προβλέπει, πράγμα που κάνει το κοινό να πιστεύει ότι οι σεναριογράφοι ξέρουν απόλυτα τι κάνουν.
Οι δύο πρώτες σεζόν ασχολήθηκαν με την πυρηνική συνθήκη στο Ιράν, και με το εμπάργκο στην Κούβα. Η τρίτη σεζόν ξεκίνησε με βραδιά εκλογών, η οποία θύμιζε πολύ το τι συνέβη με τον Trump. Στα μισά της πέμπτης σεζόν έχουμε παράπλευρες απώλειες, με θύματα παιδιά, σε μία συνθήκη που εμπλέκει Ρωσία, Ιράκ και Ισραήλ. Το περίεργο είναι ότι όποτε και να δεις επεισόδιο, νομίζεις ότι είναι βασισμένο στα τρέχοντα γεγονότα.
Η “Madam Secretary” όμως επιτυγχάνει και σε έναν άλλον τομέα, που σου προκαλεί εξίσου το ενδιαφέρον. Παρουσιάζει έναν γάμο, που όμοιό του δεν έχεις ξαναδεί. Αυτό που περιμένεις είναι να δεις μια γυναίκα, η οποία βρίσκεται σε θέση εξουσίας, να προσπαθεί να ισορροπήσει καριέρα, πολιτική θέση και οικογένεια, αλλά η σειρά ευτυχώς ξεφεύγει.
Η σχέση της Elizabeth και του Henry δοκιμάζεται μεν, αλλά όχι αναμενόμενα δε. Υποστηρίζει 100% την γυναίκα του και την “υψηλότερη” κοινωνική θέση της, και όσες φορές δεν ασχολούνται με τις πολιτικές προεκτάσεις της ζωής τους, (ο ίδιος ο Henry είναι σύμβουλος της κυβέρνησης) τότε βλέπεις ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι που μετά από 3 παιδιά δεν έχει χάσει το χιούμορ του. Leoni και Daly ερμηνεύουν με σιγουριά και λεπτότητα. Δύσκολο πράμα.