Αρχές Σεπτέμβρη τηλεφώνησα στην Κα Καραμπέτη για να κανονίσουμε τη συνέντευξη και παρά τον ελάχιστο χρόνο που είχε ανάμεσα σε παραστάσεις, πρόβες και γυρίσματα (τα οποία ολοκληρώθηκαν 20 Σεπτεμβρίου) έφτασε στο ραντεβού μας με ακρίβεια και διάθεση να μιλήσει ένθερμα για την ταινία.
Μόνο που όταν έχεις απέναντι την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη του Ανοιχτού Θεάτρου και της Πειραματικής Σκηνης, τον «Γλάρο» του Τσέχωφ (δεν θα ξεχάσω ποτέ την παράσταση του Γιούρι Λιουμπίμοφ στο θέατρο Διονύσια το 1993) και τη Μάρθα των «Βαμμένων Κόκκινων Μαλλιών», μία ηθοποιό που όρισε με συνέπεια μία ποιοτική καριέρα πολυσυλλεκτικών συνεργασιών και συνεχίζει με καθαρότητα στόχου, η συνέντευξη γίνεται εύκολα μία απολαυστική κουβέντα. «Θα σας μιλήσω στον ενικό αν το κάνετε κι εσείς», μου είπε και ήταν σαν να γνωριζόμασταν καιρό.
Θεατρικές παραστάσεις, πρόβες και παράλληλα γυρίσματα της «Ευτυχίας». Όλες αυτές οι υποχρεώσεις συνοψίζουν και την ευτυχία που νιώθεις ως ηθοποιός;
Όχι με αυτούς τους ρυθμούς! Είμαι ευτυχής γιατί μου δίνονται ευκαιρίες να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ σε έργα και ρόλους που μου αρέσουν πολύ. Αυτή είναι σίγουρα η ευτυχία του ηθοποιού, αλλά δεν είναι πάντα ιδανικές οι συνθήκες.
Και οι αντοχές. Ήταν ένα θερμό, επαγγελματικά καλοκαίρι για ‘σένα.
Ναι, στη δουλειά μας, μία σεζόν μπορεί να τύχει και να μην κάνεις τίποτα και μετά να πέσουν όλα μαζί. Τώρα, λοιπόν, σε ένα δίμηνο έγιναν πολλά πράγματα παράλληλα. Είχα ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις με τις «Νεφέλες», που ανέβηκαν σε περιοδεία και στην Επίδαυρο, έχω ξεκινήσει εδώ και μία εβδομάδα με τον Χουβαρδα πρόβες για τη «Λούλου», ενώ συνεχίζονται τα γυρίσματα της «Ευτυχίας».
Ήξερα, όμως, το πώς θα ήταν το πρόγραμμά μου όταν έγινε η πρόταση της «Ευτυχίας», αλλά δεν μπορούσα να πω όχι. Δηλαδή δεν λες όχι σε έναν τέτοιο ρόλο. Δεν λες όχι σε μία συνεργασία με τον Άγγελο Φραντζή, σε μία τέτοια παραγωγή.
Οι υποχρεώσεις στο θέατρο σε έχουν κρατήσει μακριά από τον κινηματογράφο;
Ακριβώς. Δεν μπορείς καταρχάς να λείψεις από την Αθήνα, αν τα γυρίσματα γίνονται εκτός. Έτσι εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο. Έχω χάσει πολλούς σημαντικούς ρόλους και πολύ σημαντικές ταινίες.
Δηλαδή η αγάπη για το θέατρο πρόδωσε το σινεμά;
Δεν θα χρησιμοποιούσα μία τόσο βαριά λέξη όπως η προδοσία. Η αγάπη είναι πάντα εκεί, υπάρχει και δεν μπορεί να προδοθεί από τίποτε και από κανένα γεγονός. Απλώς δεν μπορούσα για τους παραπάνω λόγους.
Αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή σου στην «Ηλέκτρα» του Πέτρου Σεβαστίκογλου, μιλάμε για σχεδόν 20ετή απουσία από το «Black Out» του Καραμαγγιώλη και τον «Εργένη» του Παναγιωτόπουλου. Θυμάμαι σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ, να μιλάς με ενθουσιασμό για ένα κινηματογραφικό μέλλον.
Ανάμεσα στην ταινία του Μενέλαου και του Πέτρου είχε μεσολαβήσει μία ακόμη που είχα κάνει στην Τουρκία με μία Τουρκάλα σκηνοθέτιδα, τη Σέτσκιν Γιασάτζ, η οποία ενώ ήταν ελληνοτουρκική παραγωγή τελικά δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Φέτος, λοιπόν, πήρα την απόφαση να απαρνηθώ τον ύπνο, την ξεκούραση και τις διακοπές μου για την «Ευτυχία».
Διάβασε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ