Το ντοκιμαντέρ του Netflix “The Alcasser Murders-Οι Φόνοι της Αλκάσερ” εστιάζει στην πραγματική και πολύ ανατριχιαστική ιστορία! Ο δολοφόνος παραμένει άφαντος μέχρι σήμερα

Το ντοκιμαντέρ του Netflix “The Alcasser Murders-Οι Φόνοι της Αλκάσερ” εστιάζει στην πραγματική και πολύ ανατριχιαστική ιστορία της δολοφονίας τριών νεαρών κοριτσιών στην Ισπανία.

Πίσω στην δεκαετία του ’90 στο Alcasser, μία μικρή πόλη στην Βαλένθια της Ισπανίας, όλα κυλούσαν ομαλά καθώς πρόκειται για μία ήσυχη πόλη. Βέβαια όλα αυτά μέχρι να στιγματιστεί με την φράση “Alcàsser Girls“.

Συγκεκριμένα πρόκειται για ένα απόγευμα στις 13 Νοεμβρίου 1992 όταν και τρεις φίλες από την Alcasser αποφασίζουν να πάνε στην διπλανή πόλη και στο πολυσύχναστο club της περιοχής. Τα τρία κορίτσια είναι η Miriam García Iborra, η Antonia “Toñi” Gómez Rodríguez και η Desirée Hernández Folch, 14,15 και 14 ετών αντίστοιχα όπου για να πάνε στο συγκεκριμένο club θα έπρεπε να κάνουν οτοστόπ. Έτσι και έγινε όπου ήταν και η τελευταία φορά που αυτόπτης μάρτυρας είδε τα κορίτσια να μπαίνουν σε λευκό όχημα που οδηγούσαν δύο νεαρά άτομα.

Τα τρία κορίτσια δεν επέστρεψαν ποτέ σπίτια τους και όλη η κοινότητα αλλά και η χωροφυλακή άρχισαν αμέσως τις έρευνες. Πολλοί κάτοικοι αλλά και εθελοντές βγήκαν στην πόλη φτάνοντας μέχρι και την Βαλένθια και κολλούσαν αφίσες μήπως κανείς τις είχε δει. Η εξαφάνιση είχε αρχίσει ήδη να τραβάει το ενδιαφέρον των τοπικών ΜΜΕ αρχικά, κάτι που επιδίωξε και ο πατέρας της Miriam.

Οι έρευνες μετά από τρεις μήνες περίπου παραμένουν άκαρπες, αλλά ένα τηλεφώνημα επιβεβαιώνει τις υποψίες πολλών για την τύχη των κοριτσιών. Ένας μελισσοκόμος βρίσκει σε ένα απόμερο σημείο σε μία κορυφή ενός λόφου να προεξέχει από το χώμα ένα μισό χέρι ανθρώπου που φορούσε και ένα ρολόι με τον Μίκυ Μάους. Το ρολόι άνηκε σε μία από τις τρεις κοπέλες οπότε όλοι κατάλαβαν πως και οι υπόλοιπες είναι θαμμένες εκεί. Πράγματι η αστυνομία με δυσκολία φτάνοντας στο σημείο αρχίζει και βγάζει τα πτώματα από το έδαφος σιγά σιγά που ήταν τυλιγμένα με ένα χαλί.

Παράδοξο της ιστορίας είναι πως η περιοχή γύρω από τον “τάφο” ήταν γεμάτη με ρούχα των κοριτσιών, γάντια και γενικά στοιχεία που μαρτυρούσαν πως κάτι είχε γίνει εκεί. Η αστυνομία στις αρχές τις έρευνας είπαν πως είχαν ψάξει παντού ακόμη και σε αυτά τα σημεία χωρίς να βρουν τίποτα. Ακόμη πιο παράδοξο είναι πως μέσα στους θάμνους βρέθηκαν σκισμένα χαρτιά, εκ των οποίων στο ένα φαινόταν και ένας αριθμός ιατρικής ασφάλισης που οδηγούσε στον ύποπτο.

Ο ύποπτος αυτός ήταν ο Antonio Anglés γνωστός στις αρχές για το παρελθόν του και που ο οποίος δεν είχε γυρίσει και στις φυλακές μετά από άδειά του. Αμέσως πηγαίνουν στο σπίτι του όπου εκεί βρίσκουν την αδερφή του και έναν φίλο του αλλά όχι αυτόν. Ο φίλος του με το παρατσούκλι “Ο Ξανθός” ήταν ο Miguel Ricart όπου μετά την παραδοχή του πως το αυτοκίνητο που έχει είναι ένα λευκό τον συλλαμβάνουν. Σύμφωνα με την αδερφή του Antonio ο ίδιος μετά την έφοδο της αστυνομίας δραπέτευσε από ένα παράθυρο κάτι που η αστυνομία διαψεύδει καθώς δεν υπήρχε χρόνος να φτιάξει ¨σχοινί” από σεντόνι και να ξεφύγει. Το σίγουρο είναι πως ο Antonio λέγεται πως πέρασε στην Πορτογαλία όπου και έφυγε με πλοίο για την Βραζιλία.

Πίσω στην ιστορία μας ο Miguel ομολογεί πως πήραν τις κοπέλες και πως ο Antonio ήταν αυτός που τις εκτέλεσε ουσιαστικά. Τα τρία κορίτσια είχαν βιαστεί, κακοποιηθεί, βασανιστεί πολύ σκληρά και τελικά δολοφονήθηκαν με μία σφαίρα στο κεφάλι. Πίσω στο Alcàsser στήνεται ένα “τσίρκο” από τα ΜΜΕ και σε συμμετοχή με τις οικογένειες των θυμάτων βγαίνει ακόμη και ζωντανή εκπομπή από την περιοχή. Τα ΜΜΕ και εδώ όπως στην υπόθεση του μικρού Γρεγκορί δεν λογαριάζουν πως χάθηκαν τρία νεαρά κορίτσια με τον χειρότερο τρόπο μπροστά στα νούμερα. Βέβαια στην πορεία μεγάλο ρόλο σε αυτό και που θα γυρίσει και εναντίον του παίζει και ο πατέρας της Miriam που κυνήγαγε τα ΜΜΕ σκεπτόμενος πως έτσι δν θα ξεχαστεί η υπόθεση της κόρης του.

Η ανάκριση συνεχίζεται και ο Miguel ενώ είχε ομολογήσει ξαφνικά αλλάζει την κατάθεσή του και δηλώνει αθώος και όσα είπε ήταν μετά από απειλές της χωροφυλακής. Όσο η έρευνα συνεχιζόταν πολλά κενά παρουσιάστηκαν και στην ιατροδικαστική εξέταση που φανταστείτε δεν είχαν εξετάσει ούτε το χαλί που είχαν τυλιχτεί οι κοπέλες. Έτσι οι οικογένειες ανέλαβαν και σε 2ο ιατροδικαστή να εξετάσει τα πτώματα όπου βρήκε αλλοιώσεις από τους προηγούμενους αλλά τότε δεν είπε κάτι.

Σε γενικές γραμμές η ιστορία είχε πολλά κενά και πολλά μυστήρια, όπως το χαρτί που βρέθηκε στους θάμνους εκεί που βρήκαν τα κορίτσια σε περίοδο χειμώνα με αέρα και βροχές καθώς και οι αργοπορίες στις έρευνες ή και οι αλλοιώσεις. Φαίνεται πως κάτι πιο μεγάλο βρίσκεται πίσω από τον θάνατο των κοριτσιών που κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν.

Σε τελική ετυμηγορία ο πραγματικός ένοχος δεν βρέθηκε ποτέ που σκότωσε τα κορίτσια και ο Antonio Anglés που θεωρείται ο νούμερο ένας ύποπτος είτε γιατί γνωρίζει πολλά είτε γιατί όντως αυτός έκανε τις δολοφονίες και τους βιασμούς, παραμένει ακόμη και σήμερα ασύλληπτος.

Ο μόνος που κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε για την υπόθεση ήταν ο Miguel όπου και αποφυλακίστηκε λόγω σοβαρών κενών στην Ισπανική νομοθεσία τότε. Όταν αποφυλακίστηκε ένας δημοσιογράφος που τον ρώτησε πρόσωπο με πρόσωπο αν το μετάνιωσε αυτό που είχε κάνει, ο ίδιος απάντησε “Εσύ τι λες;”. Αυτά τα λόγια είναι και ότι πιο κοντινό σε “παραδοχή” είχαμε για την υπόθεση.

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ ήταν από τα καλύτερα που έχω δει τέτοιου είδους. Κάθε επεισόδιο ήταν γεμάτο από πληροφορίες και συνεντεύξεις ατόμων που σε καθήλωναν και ήταν και άμεσα εμπλεκόμενοι με την υπόθεση. Σκηνοθετικά είχε μία πολύ ωραία προσθήκη καθώς αρκετές φορές υπήρχαν πλάνα και πίσω από τις κάμερες αλλά και ο σκηνοθέτης ήταν ενεργός καθώς σε κάποια σημεία βρέθηκε σε αδιέξοδο.

Μέχρι και σήμερα κανείς δεν ξέρει ποιος και γιατί έκανε αυτά τα εγκλήματα μιας και όπως αναφέραμε ο κύριος ύποπτος Antonio Anglés παραμένει άφαντος.

Δεν μπορούμε να φανταστούμε το τι πέρασαν αυτά τα τρία κορίτσια μέχρι να πεθάνουν, αλλά αν βγήκε κάτι καλό από όλο αυτό ήταν η αλλαγή στην αντίστοιχη νομοθεσία της Ισπανίας για τέτοια εγκλήματα προς το καλύτερο αλλά και πάλι δυστυχώς με αρκετά κενά. Μάλιστα προς τιμήν τους τοποθετήθηκε και ένα άγαλμα στην Alcasser για τα “Κορίτσια της Alcàsser” – Alcàsser Girls – και στα Ισπανικά “Las niñas de Alcàsser”.