Η ταινία παραγωγής του συνδρομητικού διαδικτυακού καναλιού Netflix βασίζεται στο βιβλίο του Τσαρλς Μπραντ «Άκουσα ότι βάφεις σπίτια» (Ι Heard You Paint Houses) που κυκλοφόρησε το 2004.
Ο Σκορσέζε χτίζει το υπαρξιακό κρεσέντο του στη διάρκεια που χρειάζεται: 3,5 ώρες κινηματογραφικού και τηλεοπτικού χρόνου. Δίνει –καίρια επιλογή– τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον ηθοποιό με τον οποίο διένυσε την πιο συναρπαστική διαδρομή του: τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο των «Κακόφημων δρόμων», του «Ταξιτζή», του «Οργισμένου ειδώλου», των «Καλών παιδιών» και του «Καζίνο», αλλά και του «Νονού» του Κόπολα, και τον μετατρέπει σε έναν εκτελεστή/στρατιώτη/ προστάτη της μαφίας και αλληγορική φιγούρα 50 και βάλε σκοτεινών χρόνων αμερικανικής Ιστορίας.
Στο πλευρό του ο Αλ Πατσίνο (πρώτη φορά σε σκορσεζικό φιλμ) είναι όλα όσα περιμένεις να εισπράξεις από εκείνον σε μια πληθωρική, πότε επιδεικτική και πότε μετρημένη εκδοχή του Χόφα, ενώ ο Τζο Πέσι, βραβευμένος με Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για τα «Καλά Παιδιά», εδώ ως Ράσελ Μπαφαλίνο, είναι ο σκιώδης εξουσιαστής σε μια ερμηνεία-υπόδειγμα της αμφισημίας στην υποκριτικής.
Αυτό όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο στην περίπτωση του Ιρλανδού είναι ότι σε «βρίσκει» με την αιχμηρότητά του αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σε αυτή την αναπάντεχη κρυφή συνομιλία μεταξύ θεατή, θεάματος και ιστορίας εντοπίζεται το μεγαλείο της ταινίας-σταθμός από μόνη της στα χρονικά του Χόλιγουντ ως τόπος δημιουργικής συνάντησης των μεγαλύτερων ταλέντων που έβγαλε το αμερικανικό σινεμά εδώ και μισό αιώνα, αλλά και ως χαιρετισμός τελευταίος του δημιουργού της στο είδος του γκανγκστερικού δράματος το οποίο και τον καθιέρωσε.