Μια προσπάθεια να διαφανεί το ανθρώπινο επίπεδο ενός κόμικ ήρωα περιέχει το ρίσκο να σπιλώσει το μύθο του ή, αντίθετα, να αναδείξει μια άγνωστη πλευρά του επιτυχημένα.
Στο «Τζόκερ» η στυγνή, αιμοδιψής φύση του πρωταγωνιστή δε στηλιτεύεται ως αναίτια επιθετικότητα, αφού η παραφροσύνη δικαιολογείται σαν αποτέλεσμα ενός αστικού εμφυλίου πολέμου.
Ο Άρθουρ Φλεκ, εν τέλει, αναπαρίσταται ως σκληρός εκδικητής που δεν πασχίζει να αποκαταστήσει τη νομοτέλεια, αλλά να περισώσει τον ελάχιστο αυτοσεβασμό που φωλιάζει μέσα του.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, όσα κατάπτυστα αδικήματα και αν του πιστώνονται, δεν παύει να σφραγίζει τη ρυπαρή έκφανση της κοινωνίας που τον εξέθρεψε άθελά της, μορφοποιώντας τον σε αμετανόητο villain.
filmakias.gr
Διεισδυτική, η πολιτικοκοινωνική ματιά του Φίλιπς ακτινογραφεί μια Γκόθαμ/Νέα Υόρκη του άμεσου μέλλοντος, παρουσιάζοντάς τη σαν ένα χαοτικό μικροσύμπαν όπου βασιλεύουν η βία και η διαφθορά. Ο ήρωάς του, ο οποίος ανεβαίνει κάθε μέρα έναν συμβολικό γολγοθά (οι τσιμεντένιες σκάλες), έχει για μοναδικό στήριγμα τη μητέρα του, μια οικογενειακή σχέση που θα αποδειχτεί τραυματική, και ως διέξοδο ένα φανταστικό success story, αυτό της σπουδαίας κωμικής καριέρας.
Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ως σταρ ενός τηλεοπτικού σόου, δείχνει το σκορσεζικό δρόμο: ο Άρθουρ Φλεκ δεν είναι παρά ακόμη ένας Ρούμπερτ Πάπκιν («Βασιλιάς για Μια Νύχτα»), τον οποίο η κοινωνική αδιαφορία μετατρέπει σε νέο, προσαρμοσμένο στα μέτρα της ποπ κουλτούρας Τράβις Μπικλ («Ο Ταξιτζής»).
athinorama.gr
Αυτός ο Joker είναι αποφασιστικά ρεαλιστικός, αποπνέει μια απειλητική αίσθηση σε κάθε πλάνο του και πυροδοτεί καταστάσεις που γεννιούνται εξίσου από την ψυχή του Φλεκ και από το περιβάλλον στο οποίο κινείται. Δεν είναι μόνος, όσο κι αν αισθάνεται καταφρονεμένος, και μάλιστα μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία.
lifo.gr, ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χωρίς να πρόκειται για αριστούργημα, το γενικό αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο, και ταυτόχρονα υπερβολικά σοβαρό και ασφυκτικά καταθλιπτικό, κάπως άνισο, ιδεολογικά μπερδεμένο, και εν τέλει σχετικά επιφανειακό στο πώς πραγματεύεται το θέμα του (ο ίδιος ο Μουρ δεν είχε σε τρομερή εκτίμηση το πόνημα στο οποίο βασίστηκε εν μέρει η ταινία του Φίλιπς).
Όπως μερικοί από τους αχρείαστα επεξηγηματικούς διαλόγους, το Joker είναι σαν να προσπαθεί πάρα πολύ. Επίσης, είναι πολύ ‘στα μούτρα σου’ (αγγλιστί ‘in your face’), από κάθε άποψη. Περισσότερη ασάφεια και αβεβαιότητα θα έκανε καλό στην ταινία, και στον χαρακτήρα (που ήταν ανέκαθεν ασαφής).
Ωστόσο, παράλληλα, δεν μπορεί να πει κανείς ότι σε κάποια στιγμή ο Φίλιπς ή ο Σίλβερ καταφεύγουν, σε αντίθεση με τον Τζόκερ του παρελθόντος, σε φτηνά τρικ.
Και βέβαια ο Φίνιξ τα δίνει όλα, αν και η περφόρμανς του στο The Master παραμένει αξεπέραστη ακριβώς σε λεπτότητα, και άδικα δεν είχε κερδίσει τότε το Όσκαρ.
Του αξίζουν ωστόσο κι εδώ συγχαρητήρια και μόνο για το γεγονός ότι, παρά το προφανές βάρος της σύγκρισης με τους Νίκολσον και Λέτζερ, κατάφερε να αποδώσει με έναν καινούργιο, μοναδικό τρόπο έναν τόσο διάσημο χαρακτήρα, και να βάλει τη δική του σφραγίδα.
nostimoimar.gr
