Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσε στην Βιρμανία και ο βετεράνος του Βιετνάμ, αλλά και ενός σωρού πολέμων έκτοτε, λοκατζής Τζον Ράμπο, έχει αποσυρθεί, στην ηρεμία και την γαλήνη του ράντσου του, στα περίχωρα της Αριζόνα. Ακόμη κι αν έχει διαβεί τόσος καιρός από τότε, οι νοσηρές θύμησες της φρίκης του μετώπου, δεν έχουν στιγμή εγκαταλείψει τον ηλικιωμένο άντρα, που απομονωμένος στην δίχως έννοιες φύση παλεύει πια να τις λησμονήσει. Τα προβλήματα όμως δεν λένε να εγκαταλείψουν τον ρωμαλέο εβδομηντάρη, καθώς θα πληροφορηθεί πως η νεαρή Γκαμπριέλα, εγγονή της έμπιστης λατίνας οικονόμου του, Μαρίας, έχει εξαφανιστεί κάπου στο Μεξικό, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του χαμένου, βιολογικού της, πατέρα.

Μια καινούργια αποστολή περιμένει λοιπόν τον έμπειρο πρώην πεζοναύτη, που θα ταξιδέψει ολομόναχος πέρα από τα νότια όρια της χώρας για να εντοπίσει τα ίχνη της πιτσιρίκας. Που μέσα στην αφέλεια της, δεν υπολόγισε καλά τους κινδύνους και έχει πέσει θύμα των Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης λευκής σαρκός και σέρνεται αιχμάλωτη και κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών στα σιχαμερά μπουντρούμια του Βαγιάρτα. Περιμένοντας απελπισμένη κάποιον να την σώσει και να την αποτραβήξει από τα ανήλεα χέρια των διαβόητων αδελφών Μαρτίνεζ, των βαρόνων του τράφικινγκ σε ολάκερο τον αμερικάνικο νότο.

Μα για στάσου, αυτό δεν είναι Ράμπο. Ράμπο είναι να βρούμε ποιοι είναι ετούτη την στιγμή οι δυνητικοί ζιζάνιοι για την πατρίδα μας, να τους μασκαρέψουμε κατάλληλα ώστε να φαίνονται στους ριπάμπλικαν συμπατριώτες μας όσο το δυνατόν πιο μοχθηροί αλλά και αστείοι και αφού τους αναδείξουμε σε νάμπερ ουάν ένεμι οφ δε στέιτ, να στείλουμε εκεί το καλό το παλικάρι, που πάντα γνωρίζει το καλό το μονοπάτι, για να τους ισοπεδώσει. Αυτό εδώ είναι το Taken! Που βέβαια γραμμένο από Φραντσέζικο χέρι, δεν έψαξε να βρει αντιπάλους για την χώρα του παρά μόνο κοίταξε να δει ποιοι είναι εκείνοι οι λαοί που φημίζονται για τις μαφίες τους. Εδώ, που ουσιαστικά έχουμε μια επακριβώς ίδια ανάπτυξη της ιστορίας, εννοείται με τεράστιες αποκλίσεις σκηνοθετικά και σεναριακά, που μπορεί να μην βάζει στο στόχαστρο Βιετκόγκ, Χμερ, Αφγανούς, Σοβιετικούς και Ταλιμπάν, αλλά τους παροικούντες στα μέρη των Αζτέκων, που, ε, δεν έχουν το γνώρισμα και των πιο καλών παιδιών. Ταμάμ έρχεται και δένει το πράμα για τον Τραμπ ε? Τείχος εδώ και τώρα.

Για να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από το καινούργιο τεύχος ενός σίριαλ που κρατάει πια 37 χρόνια, δίχως ποτέ του να έχει δείξει σημεία ανανέωσης, ούτε βελτίωσης, παραμένοντας πιστό στις προσταγές της εκάστοτε πολιτικής προβόκας των Γερακιών. Εντέλει, επειδή θα ήταν και κάπως θεότρελο να δούμε έναν παππού να σηκώνει και πάλι οπλοπολυβόλα στις ζούγκλες της Ασίας, το πράγμα κομματάκι καταλαγιάζει, με τον Τζον να τα βάζει μόνο με έναν στρατό Μεχικάνων γκάνγκστερς. Και εκτός, αλλά και εντός έδρας, εκεί που ακολουθεί την Home Alone συλλογιστική και μετατρέπει το αγρόκτημα σε γεμάτο παγίδες φρούριο. Ποιον νοιάζει, όμως, όλο αυτό το πυροτέχνημα βρε Sly μου?

Το έχουμε ξαναπεί πάνω από τριάντα φορές, ακόμη και πριν αποσπάσει τον τιμητικό έπαινο της Οσκαρικής nod για τον Creed. O Stallone έπρεπε ήδη, για δική του υστεροφημία και όχι απαξίωση των όσων απίστευτων έχει προσφέρει στον σινεμά δράσης, να έχει συνταξιοδοτηθεί. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στον ίδιο, ας πούμε μερικά μόνο δολάρια στον λογαριασμό του, να περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και να καρπαζώνει όποιον βρει στο δρόμο του, για χάρη των παλιών καλών ημερών. ...

Διάβασε την υπόλοιπη κριτική ΕΔΩ

Θεωρώ ότι δεν αξίζει, όπως το περιμέναμε άλλωστε!