Μακριά από τα συνηθισμένα στιλ αφήγησης και πολύ κοντά στο λιγομίλητο βραδύκαυστο ύφος της πρώιμης Κλερ Ντενί («Chocolat», «Beau Travail»), η Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ σκηνοθετεί έχοντας πλήρη έλεγχο του μέσου. Χωρίς πολλές εξηγήσεις και με τη δύναμη της εικόνας να έχει τον πρώτο λόγο, η σκηνοθέτις πλάθει μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού με δόσεις ποίησης, που κουβαλά τη μελαγχολία μιας μπαλάντας και υποβάλλει ολοκληρωτικά.
9. Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Στα χέρια του Αλμοδόβαρ το σινεμά γίνεται φάρμακο, μια ευκαιρία για συγχώρεση και ειλικρινή εξομολόγηση κρυμμένων ενοχών, με αποδέκτες τους κοντινούς του ανθρώπους, τους συνεργάτες, το κοινό, όσα τον σμίλεψαν στη σκοτεινή αίθουσα και εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό.
8. Κάποτε στο... Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο
Στην πιο ώριμη φάση της φιλμογραφίας του ο Ταραντίνο αποθεώνει για ακόμα μια φορά τα φετίχ και τις κινηματογραφικές εμμονές του σε μια μεστή και απροσδόκητα συναισθηματική ιστορία, η οποία κλείνει ειρωνικά το μάτι σε όσους πιστεύουν πως μπορούν να προβλέψουν τις κινήσεις των ανθρώπων που γνωρίζουν καλά. Ταυτόχρονα απογυμνώνει το συλλογικό ασυνείδητο των Αμερικανών, εμποτισμένο στη βία και την αψεγάδιαστη ομορφιά ενός καλοφτιαγμένου παραμυθιού, όπως μόνο το Χόλιγουντ ξέρει να φτιάχνει.
7. Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται της Σελίν Σιαμά
Οι θύμησες του πρώτου έρωτα δε σταματούν να καίνε ποτέ, παρά εγκλωβίζονται σε λόγια γραμμένα σε κομμάτια χαρτί, σε νότες λυπημένων τραγουδιών και στη λαχτάρα των απωθημένων που δε θα λυτρωθούν ποτέ. Η Σιαμά τα υπενθυμίζει όλα αυτά με αβίαστο λυρισμό και ποιητική γοητεία, που κορυφώνονται ένα αποστομωτικό κι απόλυτα ρομαντικό τέλος.
6. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο
Ένα από πιο καλογραμμένα σενάρια των τελευταίων ετών συνδυάζεται με μια δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και έτσι τα νοτιοκορεάτικα «Παράσιτα» ανάγονται όχι μόνο σε μια αγνή σινεφιλική απόλαυση αλλά και σε ένα πολυεπίπεδο φιλμ - κριτική στις έννοιες της ταυτότητας, της συγγένειας και της διαχρονικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
5. Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου
Η εξουσία ως επιβολή πολιτική και σεξουαλική, τρεις γυναίκες οπλισμένες με ακλόνητο πείσμα που ζουν για την αδρεναλίνη του ανταγωνισμού και η κοφτερή σκηνοθετική φαντασία του Λάνθιμου, συνθέτουν ένα φιλμ που αναβλύζει μαύρο χιούμορ, πάθος και κινηματογραφική πρωτοτυπία.
4. Ιστορία Γάμου του Νόα Μπάουμπακ
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης κοιτάζει κατάματα τη συντριβή που συνοδεύει το τέλος του έρωτα. Στην ταινία το αίσθημα της απώλειας γίνεται κάτι χειροπιαστό, φτιαγμένο από τα σπασμένα νεύρα, τον τσακισμένο εγωισμό και τη θλίψη των πρωταγωνιστών. Στα εξουθενωμένα βλέμματα των Γιόχανσον και Ντράιβερ αντανακλούνται οι πληγωμένες αναμνήσεις όσων σήμαιναν κάποτε οι χαρακτήρες τους, ενώ οι ίδιοι παραδίδουν αφοπλιστικά ανθρώπινες και συναισθηματικά ορμητικές ερμηνείες.
3. Τα Άγρια Αγόρια του Μπερτράν Μαντικό
Ο Γκάι Μάντιν συναντά τον Κένεθ Άνγκερ, τον Ιούλιο Βερν και τον Ουίλιαμ Γκόλντινγκ σε ένα αταξινόμητο φιλμ, το οποίο ξεπερνά κάθε κινηματογραφική φαντασία. Ο Γάλλος Μπερτράν Μαντικό κατασκευάζει ένα ποιητικό σύμπαν, όπου οι σεξουαλικές ορμές δρουν ανεξέλεγκτα και το φύλο είναι μια έννοια ρευστή, βασισμένη στις συνθήκες και τις ορέξεις. Υπογράφει ένα χειμαρρώδες αβανγκάρντ κομψοτέχνημα, που επιτίθεται στις αισθήσεις σαν παραισθησιογόνο, με δύναμη που σπανίζει πλέον, προκαλώντας τα εκφραστικά όρια του σινεμά.
Σινεφίλ δες την κορυφή ΕΔΩ!