Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην πολυτελή όσο και βαρύτατα διακοσμημένη έπαυλη στην μέση του αχανούς δάσους, η γκουβερνάντα θα καταλάβει πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει με την συμπεριφορά της μικρούλας, που έχει άμεση σχέση με την ακόμη ανεξήγητη εξαφάνιση της προκατόχου της. Κατάσταση που θα εξελιχθεί σε ακόμη πιο περίεργη, με την αινιγματική άφιξη του μεγάλου αδελφού της Φλόρα, Μάιλς, που θα γυρίσει στο πατρικό του, έχοντας μόλις αποπεμφθεί από το ίδρυμα που τον φιλοξενούσε.
Ορίστε? Τι είπες? Το έχεις ματαδεί το εργάκι, πάνω κάτω με την ίδια πλοκή, απλά με μια δυο όχι σπουδαίες εναλλαγές στην εξέλιξη του? Το ερώτημα είναι πόσες φορές το έχεις ξαναπαρακολουθήσει σε διάφορες και εναλλακτικές φόρμες, με το ίδιο ακριβώς φόντο - το στοιχειωμένο δίπατο - τα πλήρως κοπιαρισμένα σε βαθμό εκνευρισμού κοψοχολιάσματα - μπου, είμαι το φάντασμα - τις παρόμοιες φοβιστικές στιγμές που τις έχεις προβλέψει τουλάχιστον μισό λεπτό πριν. Ντουζίνες! Συνεπώς ποιος ακριβώς είναι ο λόγος κυκλοφορίας ενός ακόμη φιλμ, που θα βαλτώσει το ήδη ταλαιπωρημένο genre του τρόμου? Ουδείς, η συγκεκριμένη ταλαιπωρία έχει οδηγήσει και το κοινό στην εμπορική του απαξίωση. Εκεί, όμως, επιμονή...
Οκ, πάντοτε θετικά προδιατεθειμένος ρίχνομαι στην θέαση του εργακίου. Σωστή ατμόσφαιρα βλέπω, ομιχλώδης σε ερημικά The Shining τοπία, άλλωστε η ντιρεκτρίς Floria Sigismondi είναι ικανή γνώστης του να φτιάχνει κλίμα, από την εμπειρία της στο βίντεο κλιπ. Άντε και καστ αξιοπρεπές, με την πράγματι όμορφη, με τις υπέροχες ματάρες Mackenzie Davis (Terminator: Dark Fate, Blade Runner 2049) στο στάρινγκ να δέχεται το μπούλινγκ της εξέχουσας στο Florida Project, Brooklynn Prince και του ανάστατης κόμμωσης Finn Wolfhard. Παρακάτω από αυτά έχει τίποτα το μενού ή μένουμε με άδεια στομάχια?
Η αλήθεια είναι πως με την ανακατωσούρα του σεναρίου και τις όχι και λίγες υποπλοκές που σκάνε από το πουθενά (η μαμά της νάννυ που δεν είναι και τόσο στα καλά της, ο έμπειρος εκπαιδευτής ιππασίας που βρήκε τραγικό θάνατο πρόσφατα, οι αντιδράσεις της μπέμπας στο ενδεχόμενο να διαβεί το κατώφλι του ράντσου) στο μυαλό του θεατή γυροφέρνει μια αγωνία για το που το πηγαίνει η ίντριγκα. Θα είμαι ευθύτατος στην απάντηση μου. Πουθενά! Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να ξεκινά η τελευταία πράξη - μετά από 90 βασανιστικά λεπτά προβλέψιμων φοβισμών - έρχεται το απρόσμενο σφύριγμα της λήξης, για να μοιράσει ακόμη περισσότερα ερωτηματικά, στα ήδη υπάρχοντα.
Το γεγονός είναι πως η δεύτερη, μέσα στις λίγες εβδομάδες ζωής της νέας χρονιάς, ταινία τρόμου, μετά από το ανεκδιήγητο The Grudge, επιεικώς, πατώνει. Η μεταφορά στο πανί της κλασικής νουβέλας μυστηρίου του Henry James, The Turn Of The Screw, που τόσο πολύ είχε κεντρίσει τον The Beard ώστε να την στηρίξει παραγωγικά, δεν είναι κάτι παραπάνω από μια πρόχειρα εκτελεσμένη μπερδεψούρα, που δεν διαθέτει συνάφεια, λογική και το πιο σημαντικό, επίλογο! Σε βαθμό που να ξύνω με απορία την κεφαλή, για το αν έχασα κάτι από τα πεπραγμένα, την ώρα της αναπάντεχης πτώσης των τελικών credits. Και άντε βρε κοπελιά μου, δεν είχες - πες - στον ήλιο μοίρα και αποδέχτηκες την δουλειά. Τις υποσχέσεις πως δεν θα την κάνεις με αλαφρά πηδήματα, μόλις δεις τα πρώτα σκούρα, τι τις ήθελες?
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ!
