Ardan Stories

Understanding how Christopher Nolan movies work so well is to understand more than cinema or the ability to film in Imax. You’ve watched Interstellar, Insomnia, Dunkirk, and The Dark Knight Trilogy (Batman), and love the cinematic storytelling from this prolific director and filmmaker in general. It doesn’t hurt when you have a Hans Zimmer score too. But what's it like actually being in the Director's chair?

Christopher Nolan movies like Memento and The Prestige reminds us, filmmakers, what cinema is all about, and film directing and editing has rarely been so good. Maybe you think best Christopher Nolan movies have Tom Hardy or Christian Bale in them - but the Dark Knight Rises movie had both… so that sort of disproves that theory.

Directing films and cinema like Christopher Nolan takes years or practice and research into filmmaking. That’s why Christopher Nolan movies can take you on a deep journey, and this video essay will show you how he keeps everything consistent in his films. 

If you love Christopher Nolan movies, don’t write another page or direct another scene until you’ve seen our video essay. You don’t need a big Imax cinema to be able to make a film like Christopher Nolan. All you need is a good mind and hard work. 

Christopher Nolan editing techniques also come into play, so learn how he directs a movie that will eventually be cut together in a somewhat unconventional manner.

The end result: You will know how to direct a movie like Christopher Nolan, and perhaps you will direct the next Dark Knight trilogy or Interstellar. 

Enter the Director's chair to find out exactly how Christopher Nolan directs and edits his movies.

The Cinematography of Sofia Coppola's work

NYMPHOMANIAC is the wild and poetic story of a woman’s journey from birth to the age of 50 as told by the main character, the self-diagnosed nymphomaniac, Joe (Charlotte Gainsbourg).

On a cold winter’s evening the old, charming bachelor, Seligman (Stellan Skarsgård), finds Joe beaten up in an alley. He brings her home to his flat where he cares for her wounds while asking her about her life.

He listens intently as Joe over the next 8 chapters recounts the lushy branched-out and multifaceted story of her life, rich in associations and interjecting incidents.

Το σενάριο, το οποίο είναι γραμμένο από τον Χανκ Γουν, διαδραματίζεται στην ανατολική Αφρική το 1928 και ακολουθεί έναν Αφροαμερικάνο πιστολέρο, τον Γκόρντον Χέμινγουεϊ, o οποίος συνεργάζεται με την πριγκίπισσα Ζενέμπε της Αιθιοπίας για να σώσουν τον αντιβασιλέα τους ο οποίος απήχθη από ένα αρχαίο κακό.

O τίτλος της ταινίας παραπέμπει στη μυθολογία των Κθούλου, του Χ. Φ.Λάβκραφτ αλλά τίποτα δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα από το Netflix, με το οποίο συνεργάζεται τον τελευταίο καιρό ο Λι.

Ο Μπρίστολ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 2019 με την ταινία «See You Yesterday» για το Netflix την οποία είχε αναλάβει και πάλι την παραγωγή της ο Σπάικ Λι, ενώ τα εφέ θα αναλάβει η ομάδα του Goodbye Kansas, η οποία είχε αναλάβει και τα εφέ στις σειρές «Jack Ryan» και «Cursed» αλλά και στην ταινία του Γουές Άντερσον «The French Dispatch».

Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας.

Ο Μάρτιν Σκορσέζε παίρνει θέση για την τρέχουσα κατάσταση στον κινηματογράφο, σε σχέση με τις υπηρεσίες streaming, και μιλά για τα περίπλοκα συναισθήματα που έχει για τις κινηματογραφικές ταινίες αυτή τη στιγμή.

Ενώ ο σκηνοθέτης κλασικών ταινιών, μεταξύ άλλων των «Raging Bull» (Οργισμένο Είδωλο) και «Taxi Driver» (Ο Ταξιτζής) θα προτιμούσε να κυκλοφορήσουν σε κινηματογραφικές αίθουσες οι ταινίες του, το πιο πρόσφατο φιλμ του «Ο Ιρλανδός» δεν θα είχε φτάσει ποτέ στην οθόνη, αν δεν είχε την οικονομική υποστήριξη του Netflix.

Εν τω μεταξύ, η απρόβλεπτη πανδημία έχει οδηγήσει ταινίες της χρονιάς που άξιζαν να προβληθούν σε κινηματογράφους να παρακολουθούνται σε τηλεοπτικές οθόνες.

Τις σκέψεις του αυτές μοιράζεται με το κοινό ο Μάρτιν Σκορσέζε σε δοκίμιό του με τίτλο «Il Maestro» που έγραψε για το Harper’s Bazaar, στο οποίο επίσης αναφέρεται στον διάσημο Ιταλό σκηνοθέτη, Φεντερίκο Φελίνι.

Ο Σκορσέζε χρησιμοποιεί τον Ιταλό θρυλικό δημιουργό ταινιών για να υποστηρίξει την άποψη ότι η μαγεία του κινηματογράφου χάνεται τώρα από την επέλαση του περιεχομένου που κυκλοφορεί από στούντιο ταινιών και εταιρείες streaming.

«Η τέχνη του κινηματογράφου υποτιμάται συστηματικά, παραμερίζεται, υποβαθμίζεται και μειώνεται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή με τον όρο "περιεχόμενο"» εκτιμά ο Μάρτιν Σκορσέζε.

Η λέξη «περιεχόμενο», εξηγεί ο σκηνοθέτης, έχει μπει στη δημόσια συνείδηση, αλλά πιστεύει ότι είναι σημαντικό να περιγράφονται διαφορετικοί τύποι περιεχομένου.

«Μόλις πριν από 15 χρόνια, ο όρος "περιεχόμενο" ακούστηκε όταν οι άνθρωποι συζητούσαν για τον κινηματογράφο σε σοβαρό επίπεδο σε αντιπαραβολή και σε σύγκριση με τη "φόρμα"», γράφει ο Σκορσέζε.

«Στη συνέχεια, σταδιακά, άρχισε να χρησιμοποιείται ολοένα και περισσότερο από τους ανθρώπους που ανέλαβαν εταιρείες μέσων ενημέρωσης, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν γνώριζαν τίποτα για την ιστορία της τέχνης. Η λέξη "περιεχόμενο" έγινε επιχειρηματικός όρος για όλες τις κινούμενες εικόνες: μια ταινία του Ντέιβιντ Λιν, ένα βίντεο με γάτες, μια διαφήμιση του Super Bowl, μια συνέχεια ταινιών με υπερήρωρες, ένα επεισόδιο σειράς. Συνδέθηκε, φυσικά, όχι με την κινηματογραφική εμπειρία, αλλά με την προβολή στο σπίτι, στις πλατφόρμες ροής που έχουν φτάσει να αφήνουν πίσω την εμπειρία του κινηματογράφου, όπως ακριβώς η Amazon ξεπέρασε τα φυσικά καταστήματα. Από τη μία πλευρά, αυτό ήταν καλό για τους δημιουργούς ταινιών, όπως και για μένα. Από την άλλη πλευρά, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία τα πάντα παρουσιάζονται στον θεατή σε ίσους όρους ανταγωνισμού, η οποία ακούγεται δημοκρατική αλλά δεν είναι. Εάν η περαιτέρω προβολή “προτείνεται” από αλγόριθμους με βάση αυτό που έχετε ήδη δει και οι προτάσεις βασίζονται μόνο σε θέμα ή είδος, τότε τι κάνει αυτό στην τέχνη του κινηματογράφου;» τονίζει.

Σύμφωνα με τον Σκορσέζε, η επιμέλεια περιεχομένου «δεν είναι αντιδημοκρατική ή "ελιτίστικη", ένας όρος που χρησιμοποιείται τώρα τόσο συχνά ώστε γίνεται ανούσιος. Είναι μια πράξη γενναιοδωρίας - μοιράζεστε ό,τι αγαπάτε και αυτό που σας ενέπνευσε. (Πλατφόρμες streaming, όπως το Criterion Channel και το MUBI βασίζονται στην επιμέλεια). Οι αλγόριθμοι, εξ ορισμού, βασίζονται σε υπολογισμούς που αντιμετωπίζουν τον θεατή ως καταναλωτή και τίποτα άλλο», επισημαίνει.

Ο Μάρτιν Σκορσέζε χρησιμοποιεί τον Φελίνι ως παράδειγμα της αναγκαιότητας «να τελειοποιήσουμε τις αντιλήψεις μας για το τι είναι ο κινηματογράφος και τι δεν είναι». Ο Φεντερίκο Φελίνι είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσετε. Μπορείτε να πείτε πολλά πράγματα για τις ταινίες του Φελίνι, αλλά εδώ υπάρχει ένα πράγμα που είναι αδιαμφισβήτητο: είναι κινηματογράφος. Το έργο του Φελίνι πετυχαίνει να αποτελεί τον ορισμό της συγκεκριμένης μορφής τέχνης, σημειώνει.

Από το 1998 που ξεκίνησε η καριέρα του  στο Hollywood με το θρίλερ εγκλήματος νέο-νουάρ «Following» και δύο χρόνια αργότερα με το  «Memento» έγινε ένας από τους διασημότερους σκηνοθέτες. Όλες οι ταινίες του Nolan  είναι επηρεασμένες από τις αγαπημένες του ταινίες.

Η λίστα με τις αγαπημένες του ταινίες είναι η εξής:

1.«Heat» (1995) του Μάικλ Μαν

2.«The Hateful Eight» (2016) του Κουέντιν Ταραντίνο

3.«Baby Driver» (2017) του Εντγκαρ Ράιτ

4.«Οι Δρόμοι της Φωτιάς» (Chariots of Fire, 1981) του Χιου Χάντσον

5. «Speed» (1994) του Γιαν ντε Μποντ

6. «Unstoppable» (2010) του Τόνι Σκοτ

7. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (2001: Α Space Odyssey, 1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

8. «Οι Δώδεκα Ένορκοι» (12 Angry Men, 1957) του Σίντνεϊ Λιούμετ

9. «Alien» (1979) & «Blade Runner» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ

10. «Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο» (All Quiet On The Western Front, 1930) του Ντέλμπερτ Μαν

11. «Star Wars» (1977) του Τζορτζ Λούκας

12. «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» (Close Encounters of the Third Kind, 1977) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

13. «Ο Λόρενς της Αραβίας» (Lawrence of Arabia, 1962) του Ντέιβιντ Λιν

14. «Ξένος Ανταποκριτής» (Foreign Correspondent, 1941) του Αλφρεντ Χίτσκοκ

15. «Η Κόρη του Ράιαν» (Ryan’s Daughter, 1970) του Ντέιβιντ Λιν

16. «Η Δύναμη Της Σάρκας» (Bad Timing, 1980) του Νίκολας Ρεγκ

17. «Η Μάχη του Αλγερίου» (The Battle of Algiers, 1965) του Τζίλο Ποντεκόρβο

18. «Ο Πρώτος Άνθρωπος» (First Man, 2018) του Ντάμιεν Σαζέλ

19. «For All Mankind» (1989) του Αλ Ράινερτ

20. «Απληστία» (Greed, 1924) του Eριχ Φον Στροχάιμ

21. «Συμβόλαιο με το Θάνατο» (The Hit, 1984) του Στίβεν Φρίαρς

22. «Koyaanisqatsi» (1983) του Γκόντφρεϊ Ρέτζιο

23. «Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς» (Merry Christmas Mr. Lawrence, 1983) του Νάγκισα Οσιμα

24. «Metropolis» (1927) του Φριτς Λανγκ

25. «Mr. Arkadin» (1955) του Ορσον Γουέλς

26 «The Right Stuff» (1983) του Φίλιπ Κάουφμαν

27. «Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» (Saving Private Ryan, 1998) του Στιβεν Σπίλμπεργκ

28. «Η Κατάσκοπος που με Αγάπησε» (The Spy Who Loved Me, 1977) του Λιούις Γκίλμπερτ

29. «Street of Crocodiles» (1986) των Στίβεν και Τίμοθι Κιουέι

30. «Η Αυγή» (Sunrise, 1927) του Φρήντριχ Βίλεμ Μουρνάου

Η εταιρεία παραγωγής περιεχομένου με θέμα τη μουσική, της Universal Music Group, Mercury Studios, ανακοίνωσε ένα νέο ντοκιμαντέρ για τα Abbey Road Studios (Στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ στο Λονδίνο).

Το ντοκιμαντέρ «This Walls Could Sing» θα εξερευνά την ιστορία του θρυλικού στούντιο ηχογραφήσεων και θα κυκλοφορήσει σε συνδυασμό με την 90η επέτειο των Abbey Road Studios τον Νοέμβριο.

Την ταινία θα σκηνοθετήσει η Μέρι ΜακΚάρτνεϊ, σκηνοθέτης και φωτογράφος, κόρη του Πολ και της Λίντα ΜακΚάρτνεϊ και παραγωγός θα είναι ο Τζον Μπάτσεκ.

«Μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις ως μικρό παιδί προέρχονται από τον χρόνο που περνούσα στο Abbey Road» δήλωσε η Μέρι ΜακΚάρτνεϊ. «Ήθελα από καιρό να αφηγηθώ την ιστορία αυτού του ιστορικού τόπου και δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ με καλύτερη ομάδα από εκείνη του Τζον και της Mercury Studios για να κάνω αυτή τη δημιουργική φιλοδοξία πραγματικότητα» πρόσθεσε.

Το Abbey Road Studios στο St. John's Wood στο βορειοδυτικό Λονδίνο, άνοιξε το 1931 και απέκτησε φήμη για την πρωτοποριακή τεχνολογία ηχογράφησης. Αν και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για κλασικές ηχογραφήσεις, το ρεπερτόριό του τελικά επεκτάθηκε σε τζαζ, big band και rock ‘n’ roll.  Οι Beatles ηχογράφησαν 190 από τα 210 τραγούδια τους στo στούντιο.

«Αν αυτοί οι τοίχοι μπορούσαν να τραγουδήσουν (If these walls could sing). Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό στα Abbey Road Studios όλα αυτά τα χρόνια. Ανυπομονώ κάποιες από αυτές τις ιστορίες να μεταφερθούν στην οθόνη σε ένα διαχρονικό ντοκιμαντέρ» τόνισε η Ίζαμπελ Γκάρβεϊ, διευθύντρια του στούντιο. 

Η επόμενη ταινία του Σπάικ Λι θα είναι μιούζικαλ.

Μετά τα δύο προηγούμενα κινηματογραφικά έργα του - το δράμα «Da 5 Bloods» για το Netflix και το ντοκιμαντέρ «David Byrne's American Utopia» για το HBO - ο Λι θα σκηνοθετήσει μιούζικαλ εμπνευσμένο από την κυκλοφορία του Viagra, του φαρμάκου για τη στυτική δυσλειτουργία.

Σύμφωνα με το EW, ο Λι συνεργάστηκε με τον Βρετανό θεατρικό συγγραφέα και ηθοποιό Κουάμι Κουέρμα για τη συγγραφή του σεναρίου, το οποίο θα βασίζεται στο άρθρο του Ντέιβιντ Κάσερ στο Esquire «All Rise: The Untold Story of The Guys Who Launched Viagra» (Η άγνωστη ιστορία για τους τύπους που ανακάλυψαν το Viagra).

Οι Stew Stewart και Heidi Rodewald υπεύθυνοι για το βραβευμένο με Tony μιούζικαλ «Passing Strange».

Ο Λι εξέδωσε μια περίεργη δήλωση - αφιερωμένη στη μητέρα του, η οποία του εμφύσησε την αγάπη για τις ταινίες για να ανακοινώσει το μιούζικαλ που δεν έχει προς το παρόν τίτλο.

«Πρώτα απ 'όλα, ευχαριστώ την Ζακλίν Σέλτον Λι. Ευχαριστώ την εκλιπούσα μητέρα μου...» τονίζει ο Αμερικανός σκηνοθέτης και αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια στο Μπρούκλιν, στον πατέρα του Μπιλ Λι, μπασίστα της folk/jazz. Επισημαίνει ότι ο ίδιος συνόδευε τη μητέρα του στον κινηματογράφο, που ήταν σινεφίλ και παρά τις αντιρρήσεις του πήγαιναν και σε μιούζικαλ.

«Τελικά, μπαίνοντας στην τέταρτη δεκαετία μου ως σκηνοθέτης, θα σκηνοθετήσω έναν μιούζικαλ με χορό και τραγούδι και ανυπομονώ» έγραψε.