Το 1966, ο Άντι Γουόρχολ κάθισε με το 28χρονο σούπερ μόντελ Κρίστα Πέφγκεν και την κινηματογράφησε για πάνω από μια ώρα, ενώ ζωηρόχρωμα φώτα και ψυχεδελικά μοτίβα διέτρεχαν το πρόσωπό της. Ο Άντι ήταν στη δεύτερη μπομπίνα και η Κρίστα - γνωστή ως Nico - έσπασε, κι άρχισε να κλαίει. Η ταινία που προέκυψε, το «Nico/Nico Crying» χρησιμοποιήθηκε, κατά το ήμισυ, στο «Chelsea Girls». Η Nico, η σούπερ σταρ του Γουόρχολ και μέλος των Velvet Underground, δεν μιλά, κάθεται, όμορφη, κοιτώντας μια εδώ μια εκεί, καθώς ο Άντι κάνει το πορτραίτο της.
«Αυτές πρέπει να ήταν οι πιο όμορφες μέρες της ζωής σου;» ρωτά τη 48χρονη Nico ένας παρουσιαστής σε ραδιοφωνική εκπομπή στο Μάντσεστερ (την υποδύεται η Τρίνε Ντίρχολμ στην ταινία της Νικιαρέλι). «Εντάξει, παίρναμε πολύ LSD» απαντά. «Αυτό κάναμε».
Το 1988 - η χρονιά που αναφέρεται στον τίτλο της ταινίας - είναι η χρονιά θανάτου της Nico. Η ταινία παρακολουθεί τα τελευταία δύο χρόνια της πρώην σταρ, καθώς μέσα σε ένα μίνι βαν γυρνά την Ευρώπη - από την Αγγλία στην Ιταλία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, τη Γερμανία - δίνοντας μικρές, ασήμαντες συναυλίες.