Η διαδρομή που ξεκινάει από αυτή την επανένωση του Σαλβαδόρ με τον παλιό του πρωταγωνιστή, τον φέρνει αντιμέτωπο με κάθε λογής ανοιχτές πληγές από το παρελθόν του, ενώ στην αφήγηση παρεμβάλλονται μικρά επεισόδια από την παιδική του ηλικία, σε μια σαφώς φτωχότερη εποχή κατά την οποία η μητέρα του, παιγμένη από την Πενέλοπε Κρουζ, πάλευε όσο μπορούσε δεδομένων των συνθηκών. Όλο αυτό το εσωτερικό ταξίδι του Σαλβαδόρ στο χρόνο είναι γεμάτο παράλληλα αυτοαναφορικά στοιχεία του ίδιου του Αλμοδόβαρ, από την εμφάνιση της Σεσίλια Ροθ σε ένα cameo-κλειδί, μέχρι θεματικά στοιχεία που χαράζουν σαφείς παραλλήλους ανάμεσα στις ζωές και τις ψυχές του σκηνοθέτη Πέδρο με τον σκηνοθέτη Σαλβαδόρ.
Ο Σαλβαδόρ κι ο Αλμπέρτο Κρέσπο (πρωταγωνιστής της θρυλικής εκείνης του ταινίας) είχαν τότε τσακωθεί άσχημα σχετικά με τον τόνο της ερμηνείας του δεύτερου, μη μπορώντας ποτέ να συμφωνήσουν για την ένταση σοβαρότητας. Ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ, όχι τυχαία υποθέτω, διαγράφει κι ο ίδιος μια καλλιτεχνική πορεία μεγάλο μέρος της παράνοιας της οποίας χαμηλώνει σαφώς σε ένταση καθώς γίνεται όλο και πιο αποδεκτός από το καλλιτεχνικό κατεστημένο.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ένας διαλογισμός πλήρως αδιάφορος για τον θεατή, και σε ένα σημείο πράγματι είναι κάπως συζητήσιμα τα όρια μιας ιστορίας που μιλά για τον ίδιο τον εαυτό της. Όμως ο Αλμοδόβαρ πάντα έχει τρόπο να κάνει τα πάντα τίμια και συγκινητικά. Ο Σαλβαδόρ-alter ego του συνδέει την επαναπροσέγγιση του έργου του ως μια ευκαιρία, ώριμος πια και ποδοπατημένος από το χρόνο, να ξανακοιτάξει τον εαυτό του σε όλο τη μήκος της διαδρομής του. Πώς αυτά που κάποτε φαίνονταν ανόητα σήμερα έχουν γεύση γλυκιά, πώς παλιές πίκρες κατασταλλάζουν σε μεστές εμπειρίες, πώς ο χρόνος και η μεταβαλλόμενη οπτική μας γωνία πάντα έχουν ως φυσικό αποτέλεσμα μια διαρκή μετατόπιση, μια διαρκή επαναδιαπραγμάτευση του εσωτερικού μας κόσμου.
Το χιούμορ δεν απουσιάζει (μια σκηνή με ένα Q&A μέσω τηλεφώνου είναι απολαυστικά γραμμένη και παιγμένη) και έχει δοθεί κατάλληλη φροντίδα στην απόδοση με διαφορετική αισθητική των ιστοριών στο σήμερα και στο τότε χωρίς να βγάζει μάτι. Είναι ένα φιλμ φροντισμένο, ώριμο, ζησμένο. Δεν φέρνει κάτι καινούριο ή τολμηρό και προσωπικά πάντα μου λείπει ο Αλμοδόβαρ όταν βρίσκει πάθος και φρέσκες ιδέες μες στην υπερβολή του, όμως είναι ένα εμφανές σημείο κορύφωσης στην πορεία του μεγάλου σκηνοθέτη.