Έτσι, αθόρυβα και φρόνιμα, αναπτύσσεται ένα κινηματογραφικό σχέδιο με σαφή την τάση για λοξοδρόμηση από την ανατρεπτική πορεία του προκατόχου του, αλλά χωρίς το θάρρος για πρωτοπορία. Ο Abrams, καλλιτέχνης στην αναβίωση ιερών τεράτων (βλέπε Star Trek και Force Awakens), αψηφά την καινοτομία ως ριψοκίνδυνη τακτική και προσφεύγει στις δοκιμασμένες λύσεις αφηγηματικά· η εμμονή του στο να μην ατιμώσει τον μύθο οπωσδήποτε τον γλιτώνει από επιπλοκές που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες. Παράλληλα, όμως, αυτή η αίσθηση της ευφυούς επανερμηνείας δεν εγκαταλείπει ποτέ την ατμόσφαιρα του έργου του. Ακόμα και στις στιγμές του πληθωρικού μεγαλείου των εικόνων του, αδυνατεί να υπεισέλθει στον ψυχισμό των θεατών. Δεν αφήνει περιθώρια για αλόγιστες διαμαρτυρίες, αλλά ούτε και χαράζει νέα μονοπάτια, μένει κλεισμένος στην κατεύθυνση που (εννοείται) ως έναν βαθμό του έχει υποδειχθεί.
Παρόλη την προφανή υποχώρηση σε αρκετούς κανόνες της Disney, ο Αμερικάνος σκηνοθέτης σιάχνει μελετημένα εκκρεμότητες και διαγράφει ατασθαλίες που άφησαν παράπονο και απογοήτευση να δεσπόζουν τα προηγούμενα χρόνια. Καθότι βέβαιο πως οι επικρίσεις δε θα λείψουν όποιες και αν είναι επιλογές του, πλάθει με ακρίβεια ένα μωσαϊκό, ώριμο, μα σχετικά μηχανικό. Εντάσσει το χιούμορ μετρημένα, προσθέτει δράση σημαντικότερη, αναπτερώνει το δράμα και συγκρατείται όπου πιστεύει πως ελλοχεύει ο κίνδυνος σφαλμάτων. Όμως- και αυτό είναι το βασικότερο- δεν αναθερμαίνει τη συγκίνηση, όσο και αν κάποια, ομολογουμένως φροντισμένα, τρικ του επιδιώκουν να την προκαλέσουν. Το κλίμα στάθμισης πιθανοτήτων αρνητικών αντιδράσεων ωθεί την ταινία στην τετριμμένη επανάληψη και, κατ’ εμέ, αυτό τη διαχωρίζει από την αρχοντιά των αυθεντικών ιδεών του Lucas.
Σινεφίλ πήγαινε στον filmakia!