Ένα θέμα-ταμπού με πολλούς να το προσπερνούν, είτε να ασχολούνται επιδερμικά, έγινε μια από τις καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες που έχουμε παρακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια. Πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές ταινίες που έχουμε δει πολλά χρόνια τώρα. Σκληρές περισσότερο για την ωμότητα των εικόνων της και κυρίως του περιεχομένου της, παρά με βία για την βια.
Το Story
Ένας εννιάχρονος προκειμένου να γίνει μέλος της συμμορίας της πόλης πρέπει να αποφασίσει ποιόν από τους δύο συνομήλικούς του να σκοτώσει. Τα δύο υποψήφια θύματα τον κοιτάζουν τρομαγμένα. Το χέρι που κρατάει το πιστόλι μπορεί να τρέμει αλλά θα πιέσει τελικά τη σκανδάλη. Ίσως η πιο δυνατή σκηνή της ταινίας. Η City of God, είναι ένας από τους φτωχότερους καταυλισμούς στο Rio de Janeiro. Κατά τρόπο ειρωνικό ο Θεός απουσιάζει από τον τόπο αυτό, όπου η παιδική εγκληματικότητα ανθεί και η συμμετοχή σε συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών φαντάζει να είναι ο μοναδικός τρόπος για την επιβίωση.
Το City of God είναι η ιστορία του Sandro Cenoura που πιστεύει ότι το πάθος του για τη φωτογραφία μπορεί να αποτελέσει το εισιτήριό που θα τον οδηγήσει μακριά από αυτόν τον τόπο, Η ιστορία του Ze Pequeno που από μικρός είχε μια μακάβρια σχέση με τη βία και το θάνατο, οι ιστορίες όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και πεθαίνουν σε αυτόν τον καταυλισμό βασισμένες στην πραγματική μαρτυρία του Paulo Lin όπως την περιέγραψε στο ομότιτλο βιβλίο του.
Ο Fernando Meirelles εργάστηκε ως επί το πλείστον με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προέρχονται από τέτοιους καταυλισμούς. Αφήνοντάς τους να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να δημιουργήσει αυτή την ατμόσφαιρα ρεαλισμού που διαπνέει ολόκληρη την ταινία και δημιουργεί την αίσθηση του ντοκιμαντέρ.
Ο τρόπος με τον οποίο μοντάρει τα πλάνα και συνδέει τις ιστορίες των ηρώων σε διάστημα 30 χρόνων είναι αξιοθαύμαστος. Περισσότερο εντυπωσιακές είναι όμως οι σκηνές της μάχης οι οποίες με την αυθεντικότητά τους και τον ευρηματικό τρόπο κινηματογράφησής τους δίνουν την εντύπωση ότι εκτυλίσσονται δίπλα σου.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση ή τον φτωχό εντυπωσιασμό. Δεν έχει αυταπάτες: γυρίζει μια ταινία για την φτώχεια και την εγκληματικότητα όπου η έννοια "happy end" είναι άγνωστη. Αποκορύφωμα το τελευταίο τέταρτο: η ταινία έχει κάνει τον κύκλο της. Ο κύκλος του αίματος όμως δεν λέει να κλείσει.
Επική η βαθμολογία στο IMDB και όχι άδικα.
Πιθανόν η καλύτερη ταινία του 2003.
