Η δεύτερη σεζόν του «Mindhunter» είναι ακόμα καλύτερη

Η Υπόθεση κρατά την ραχοκοκαλιά των συνεντεύξεων με τετ α τετ με κατά συρροή δολοφόνους με τον "σούπερ σταρ" Son Of Sam και την ολιγόλεπτη αλλά σημαδιακή εμφάνιση του Charles Manson αλλά και του Τεξ από την "οικογένειά" του. Πλέον όμως βγαίνουν από τα υπόγεια, καθώς ο νέος αρχηγός βλέπει στο τμήμα Συμπεριφορικών Επιστημών του FBI, ένα σκαλί προς την απόλυτη επιτυχία, και το στηρίζει με κάθε τρόπο.

Οι δολοφονίες μικρών μαύρων αγοριών στην Ατλάντα είναι μια ιδανική ευκαιρία γι΄αυτό. To "Μindhunter" πλέον θέλει να συλλάβει εν ενεργεία δολοφόνους και όχι απλά να συνομιλεί με έγκλειστους. Η πίεση του χρόνου, αλλάζει όλα τα δεδομένα. Aπό mindhunter... manhunter.

Η πολιτική μπαίνει και αυτή στο παιχνίδι -και θα παίξει μεγάλο ρόλο- ωστόσο η σειρά συνεχίζει να κεντράρει στους βασικούς πρωταγωνιστές εν μέσω σκοτεινών και βίαιων υποθέσεων. Ο πρωταγωνιστής είναι ουσιαστικά ο πράκτορας Μπιλ Τεντς (Holt McCallany) με το δικό του οικογενειακό και αναπάντεχο twist να αλλάζει δραματικά όλη την ισορροπία της σειράς.

Η καταπληκτική εναρκτήρια σκηνή με τον Φίντσερ να χρειάζεται μόνο τους ήχους του "In Every Dream Home A Heartache" των Roxy Music, η σκηνή ξανά στο κλείσιμο και ακόμα μία με τον Μπιλ Τεντς να ερευνά τις επιθέσεις του σε μια σκηνή-αναφορά του ταλέντου του Φίντσερ (αυτή που ο μοναδικός μάρτυρας είναι στο πίσω κάθισμα). Θα τον δούμε στον επόμενο κύκλο;

Στα αρνητικά: Ο ξεκάθαρος περιορισμός της σκιαγράφησης του χαρακτήρα του Holden Ford, που από πρωταγωνιστής και μεγάλος οραματιστής αυτής της επιστήμης, έγινε απλώς ένας στενόμυαλος πράκτορας που σχεδόν οδήγησε την έρευνα στις ανωμαλίες του τελικού αποτελέσματος.

Η ανάλυση των γεγονότων της ζωής του εταίρου πράκτορα, του Bill Tench, που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και ήταν συγκλονιστικά, αλλά δεν μας έδειξαν κάτι διαφορετικό από όσα ξέραμε. Προσπαθούσε να ισορροπήσει και να θάψει τα οικογενειακά προβλήματα με συνεχή απουσία από το σπίτι για την υπηρεσία. Όχι γιατί ήταν κακός, αλλά γιατί δεν ήξερε κάτι άλλο πέρα από το να δουλεύει σκληρά.

Μετά, είδαμε λίγα για τη ζωή της Wendy Carr: πώς είναι να είσαι ομοφυλόφιλη γυναίκα στις ΗΠΑ των 70s και 80s, που ο περίγυρός σου θα κρίνει τη δουλειά σου, βάσει των σεξουαλικών προτιμήσεων.

Γενικά, το σενάριο, με ένα επεισόδιο λιγότερο σε σχέση με το 2017, επέλεξε ξεκάθαρα που θα στραφεί και όχι να κρατήσει μια ισχνή ψευδοϊσορροπία. Μάλιστα, η φράση που αφορούσε τον Charles Manson: «γιατί να ασχοληθούμε με celebrities εγκληματίες;» έμοιαζε με meta narattive, σαν να προσπαθούσε να αιτιολογήσει την απόφαση της σειράς, να είναι λιγάκι διαφορετική.

Οι φόνοι της Ατλάντα 1979-1981

Μια από τις πιο τρομακτικές περιόδους της Αμερικάνικης ιστορίας, αφού σε αυτά τα δυο χρόνια, παιδιά, έφηβοι αλλά και ενήλικοι, συνολικά πάνω από 28 άτομα, εξαφανίστηκαν και κάποιοι βρέθηκαν νεκροί λίγο μετά. Η ιστορία που μονοπώλησε από ένα σημείο και μετά τη δεύτερη σεζόν του Mindhunter και σε σχέση με την πραγματική υπόθεση εφαρμογής των θεωριών τους, στην 1η σεζόν, αυτή ήταν τεράστια.

Ο 61χρονος σήμερα, Wayne Williams, που φυλακίστηκε για τους φόνους μόνο των ενηλίκων, ακόμα δηλώνει αθώος, ενώ σύμφωνα με τη σειρά, πιθανότητα να υπήρχε κάποια σπείρα μαύρων και λευκών παιδόφιλων με άκρες στην αστυνομία και για αυτό δεν κινδύνευσαν ποτέ στην ουσία.

Είναι φανερό από το πρώτο επεισόδιο ότι η συμμετοχή του Ντέιβιντ Φίντσερ και στον δεύτερο κύκλο προσφέρει στο «Mindhunter» στιλιστική συνέπεια. Οι ευρυγώνιες λήψεις, τα προσεγμένα εξωτερικά πλάνα και η ορθά μονταρισμένη ένταση των συνεντεύξεων δίνουν και πάλι κινηματογραφική (υπερ)αξία σε μια σειρά που άνετα θα βλεπόταν και σε οθόνη μεγαλύτερων διαστάσεων.

Καταληκτικά οφείλουμε να πούμε ότι πρέπει να δείτε τη σειρά. Αν είδατε τον πρώτο κύκλο να δείτε και τον δεύτερο.