13 Σεπ 2024
Είδαμε και το Longlegs με τον Nicolas Cage
Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει πολλά για την ταινία τρόμου και την πρωταγωνίστριά της
Τί έχει να μας πει το Longlegs;
Δεν μπορώ να πω ότι έπεσα από τα σύννεφα με την υπόθεση.
Οκ. Για ταινία τρόμου βλέπεται ευχάριστα.
Μέχρι εκεί όμως.
Κλασσική υπόθεση, συμφωνίες με τον διάβολο κτλ
Δε θα χάσετε τίποτα αν δεν το δείτε.
Δεν έχει να προσφέρει κάτι και λυπάμαι που το λέω!
Να βλέπετε ταινίες
Υπάρχουν όμως και πολλές φόλες.
Μείνετε εδώ για να βλέπετε ότι αξίζει και να παίρνετε την ουσία και τα σημαντικά μαθήματα μέσα από τις ταινίες.
4 Αυγ 2024
Όλοι χρειάζονται κάποιον μέντορα για να πάνε γρήγορα μπροστά. Και πιθανώς ο μέντορας δε χρειάζεται να έχει 10 πτυχία. Πρέπει να έχει εμπειρία στην πρακτική. Στη ζωή. Τη θεωρία τη μαθαίνουν όλοι. Η εμπειρία όμως έρχεται μόνο με τα χρόνια. Και αυτήν την εμπειρία δεν μπορούν να την αφομοιώσουν όλοι το ίδιο. Πόσο δε μάλλον να την μεταφέρουν σε κάποιον άλλο.
Ο πρίγκιπας Άλμπερτ της Αγγλίας (Κόλιν Φερθ) πρέπει να ανέβει στον θρόνο ως Βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ', αλλά έχει ένα εμπόδιο στην ομιλία.
Γνωρίζοντας ότι η χώρα χρειάζεται τον σύζυγό της για να μπορεί να επικοινωνεί αποτελεσματικά, η Ελίζαμπεθ (Helena Bonham Carter) προσλαμβάνει τον Lionel Logue (Geoffrey Rush), έναν Αυστραλό ηθοποιό και λογοθεραπευτή, για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον τραυλισμό του. Αναπτύσσεται μια εξαιρετική φιλία μεταξύ των δύο ανδρών, καθώς ο Λόγκ χρησιμοποιεί αντισυμβατικά μέσα για να διδάξει στον μονάρχη πώς να μιλάει με σιγουριά.
Η ταινία ασχολείται επίσης με ένα θέμα ταμπού ακόμη και σήμερα (2024). Παραδόξως για έναν πολιτισμό που θέλουμε να περηφανευομαστε. Τον τραυλισμό. Ο οποίος φυσικά αντιμετωπίζεται.
Η προσπάθεια και η πίστη πολλαπλασιάζονται όταν υπάρχει δίπλα μας κάποιος να μας υποστηρίζει και να μας κατευθύνει.
Ότι βοήθεια και να έχουμε όμως, όλα εξαρτώνται από εμάς. Ο κάθε ένας από εμάς είναι υπεύθυνος να εφαρμόσει αυτά που έμαθε. Να το πάρει πάνω του. Να το εφαρμόσει. Να το κάνει δικό του.
Αν και καλή ταινία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας εκείνη τη χρονιά. Μέτρια για τέτοια διάκριση και τελικά εκ του αποτελέσματος,μια μέτρια χρονιά για τα κινηματογραφικά δρώμενα της χρονιάς.
Κανένα βαθύτερο νόημα απ'όπου και αν το πιάσεις. Όπως και να το δεις.
Escapemeter: 0/5
IMDB RATING: 8/10
.png)
.png)
Υ.Γ. το πιο αξιόπιστο site όσων αφορά στις αξιολογήσεις είναι με μεγάλη διαφορά το Rotten Tomatoes 🍅. Όταν θέλετε να δείτε πόσο καλεί είναι μια ταινία επισκεφθείτε το.
29 Νοε 2020
Όταν ο Λοράν βρίσκει τη γυναίκα με την οποία θέλει να μοιραστεί το υπόλοιπο του βίου του, τους ανακοινώνει πως θα τη φέρει για φαγητό… παρέα με τους γονείς της, για να γνωριστούν τα μελλοντικά «συμπεθέρια».
Ο Αλμπέν, όμως, δεν έχει θέση στο τραπέζι, καθώς ο πατέρας της κοπέλας είναι ο Υπουργός… Ηθικής!
Ο Λοράν ασφαλώς τους έχει αποκρύψει την αλήθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο μεγάλωσε, το gay club με drag shows που ανήκει στον πατέρα του, όπου η μεγαλύτερη star του, η diva Ζαζά Ναπολί, δεν είναι άλλη από… τον Αλμπέν!
Ο Ρενάτο ζητά από τη μητέρα τού Λοράν να παρουσιαστεί και να αναλάβει τα καθήκοντά της, το σπίτι μεταμορφώνεται σε συντηρητικό οίκο και η ψευδαίσθηση ολοκληρώνεται.
Το κατά πόσον θα διατηρηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψης, όμως, είναι άλλο θέμα…
Μία από τις πιο δημοφιλείς και ανατρεπτικές για την εποχή της κωμωδίες, «Το Κλουβί με τις Τρελές» βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Ζαν Πουαρέ και κατάφερε να γίνει η πρώτη mainstream ταινία που έφερε τη θεματική και την κουλτούρα του queer / drag τρόπου ζωής σε ένα ευρύτερο κοινό, με το επιπλέον σπάνιο για γαλλική παραγωγή φαινόμενο να σπάει τα ταμεία σε αρκετές (έστω τις πιο προοδευτικές) πολιτείες των ΗΠΑ.
«Το Κλουβί με τις Τρελές», το θεατρικό έργο του Jean Poiret, ανέβηκε για πρώτη φορά στο Theatre du Palais Royal, τον Φεβρουάριο του 1973, με τον ίδιο τον συγγραφέα (και ηθοποιό) να ενσαρκώνει τον ρόλο του Ζωρζ. Σε αυτό το πρώτο του ανέβασμα, έφτασε τον ασύλληπτο αριθμό των 1.800 παραστάσεων (περισσότερο από ένα εκατομμύριο θεατές).
Το »Κλουβί με τις Τρελές» είναι ίσως η πιο entertaining ταινία που έκανε το Γαλλικό σινεμά την δεκαετία του ’70.
Παγκόσμια εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, η ταινία κέρδισε τα βραβεία αρκετών ενώσεων στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας, απέσπασε την Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης ταινίας αφήνοντας πίσω τους »Ευρωπαίους» του James Ivory και το »Γάμο της Μαρίας Μπράουν» του Rainer Werner Fassbinder!
Και φυσικά απέσπασε και τρεις υποψηφιότητες για Oscar(σκηνοθεσίας για τον Edouard Molinaro, σεναρίου και κοστουμιών).
Απόλυτα κλασικό και αγαπημένο το "Κλουβί με τις Τρελές" είναι ένα κλουβί που όλοι μας θα θέλαμε να κλειστούμε …και από κινηματογραφική αλλά και από ηθική άποψη ….και μην μου πείτε οτι δεν θα θέλατε να είχατε τον συγκεκριμένο υπηρέτη-μπάτλερ στα πόδια σας καθημερινά! Κανείς δεν θα σας πιστέψει…
Με 7,3 μάλλον πρέπει οπωσδήποτε να δεις την ταινία (αν δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα)
8 Δεκ 2019
Ένα θέμα-ταμπού με πολλούς να το προσπερνούν, είτε να ασχολούνται επιδερμικά, έγινε μια από τις καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες που έχουμε παρακολουθήσει εδώ και πολλά χρόνια. Πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές ταινίες που έχουμε δει πολλά χρόνια τώρα. Σκληρές περισσότερο για την ωμότητα των εικόνων της και κυρίως του περιεχομένου της, παρά με βία για την βια.
Το Story
Ένας εννιάχρονος προκειμένου να γίνει μέλος της συμμορίας της πόλης πρέπει να αποφασίσει ποιόν από τους δύο συνομήλικούς του να σκοτώσει. Τα δύο υποψήφια θύματα τον κοιτάζουν τρομαγμένα. Το χέρι που κρατάει το πιστόλι μπορεί να τρέμει αλλά θα πιέσει τελικά τη σκανδάλη. Ίσως η πιο δυνατή σκηνή της ταινίας. Η City of God, είναι ένας από τους φτωχότερους καταυλισμούς στο Rio de Janeiro. Κατά τρόπο ειρωνικό ο Θεός απουσιάζει από τον τόπο αυτό, όπου η παιδική εγκληματικότητα ανθεί και η συμμετοχή σε συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών φαντάζει να είναι ο μοναδικός τρόπος για την επιβίωση.
Το City of God είναι η ιστορία του Sandro Cenoura που πιστεύει ότι το πάθος του για τη φωτογραφία μπορεί να αποτελέσει το εισιτήριό που θα τον οδηγήσει μακριά από αυτόν τον τόπο, Η ιστορία του Ze Pequeno που από μικρός είχε μια μακάβρια σχέση με τη βία και το θάνατο, οι ιστορίες όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και πεθαίνουν σε αυτόν τον καταυλισμό βασισμένες στην πραγματική μαρτυρία του Paulo Lin όπως την περιέγραψε στο ομότιτλο βιβλίο του.
Ο Fernando Meirelles εργάστηκε ως επί το πλείστον με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προέρχονται από τέτοιους καταυλισμούς. Αφήνοντάς τους να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να δημιουργήσει αυτή την ατμόσφαιρα ρεαλισμού που διαπνέει ολόκληρη την ταινία και δημιουργεί την αίσθηση του ντοκιμαντέρ.
Ο τρόπος με τον οποίο μοντάρει τα πλάνα και συνδέει τις ιστορίες των ηρώων σε διάστημα 30 χρόνων είναι αξιοθαύμαστος. Περισσότερο εντυπωσιακές είναι όμως οι σκηνές της μάχης οι οποίες με την αυθεντικότητά τους και τον ευρηματικό τρόπο κινηματογράφησής τους δίνουν την εντύπωση ότι εκτυλίσσονται δίπλα σου.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση ή τον φτωχό εντυπωσιασμό. Δεν έχει αυταπάτες: γυρίζει μια ταινία για την φτώχεια και την εγκληματικότητα όπου η έννοια "happy end" είναι άγνωστη. Αποκορύφωμα το τελευταίο τέταρτο: η ταινία έχει κάνει τον κύκλο της. Ο κύκλος του αίματος όμως δεν λέει να κλείσει.
Επική η βαθμολογία στο IMDB και όχι άδικα.
Πιθανόν η καλύτερη ταινία του 2003.
Social Media
Search