Ένας απολαυστικός Κουέντιν Ταραντίνο, πολιτικά μηνύματα από την Κορέα, ο σπουδαίος Μάρτιν Σκορσέζε στο είδος που τον καθιέρωσε, μία «ανθρώπινη» ιστορία διαζυγίου, και ένας μηδενιστής τιμωρός συνέθεσαν τον κινηματογραφικό σύμπαν του 2019. Το έτος που φεύγει απέδειξε πως το Netflix έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, καθώς δύο από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς – «Ιστορία γάμου» και «Ιρλανδός»- είχαν ως συμπαραγωγό την δημοφιλή ιντερνετική πλατφόρμα και προβλήθηκα σε αυτήν λίγες μέρες μετά την έξοδο τους στις κινηματογραφικές αίθουσες, Καθώς αυτός ο χρόνος φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του, το CultureNow.gr κάνει μία ανασκόπηση και παραθέτει τις ταινίες του 2019 που σίγουρα αξίζουν την προσοχή σας 10 Πόνος και Δόξα, του Πέδρο Αλμοδόβαρ Η ταινία διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαντόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες. Το Πόνος και Δόξα μιλάει για τη δημιουργία, για την δυσκολία να την διαχωρίζεις από την ίδια τη ζωή και για τα πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαντόρ ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να το διηγηθεί λεπτομερώς, και μέσα από αυτό βρίσκει τη σωτηρία του. Το «Πόνος και Δόξα» αποτελεί ένα μελαγχολικό στοχασμό πάνω στο πέρασμα του χρόνου και στο καλλιτεχνικό όραμα, ενώ παράλληλα αντλεί έμπνευση από τις προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη, οι οποίες περιπλέκονται με μυθιστορηματικά στοιχεία. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί και μία από τις πιο προσωπικές ταινίες του Αλμοδόβαρ, ο οποίος συναντιέται ξανά με τον Αντόνιο Μπαντέρας. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Tο έργο είναι γυρισμένο με την κλασική αλμοδοβαρική ματιά, ενώ παράλληλα αφηγείται μία ήδη γνωστή στο ευρύ κοινό ζωή. Και αυτό ακριβώς είναι το επίτευγμα. Ο Αλμοδόβαρ, στα 70 του, έρχεται να κάνει κάτι πολύ παραπάνω από μία απλή ανακεφαλαίωση της ζωής του. Χαρίζει στον θεατή μία ταινία που συγκεντρώνει τις πιο ιστορικές στιγμές της δουλειάς του και ταυτόχρονα, μοιάζει τόσο φρέσκια, λες και όλα αυτά τα βλέπεις για πρώτη φορά. 9 Joker, του Τοντ Φίλιπς Ο Άρθουρ Φλεκ είναι ένα περιθωριακός και κοινωνικά αδέξιος τύπος, ορφανός από πατέρα, που ζει με την άρρωστη μητέρα σου ένα βρώμικο διαμέρισμα στην απρόσωπη Γκόθαμ. Πάσχει από μία ιδιαίτερη ψυχολογική διαταραχή και κάθε φορά που νιώθει άγχος ή λύπη ξεσπά σε νευρικά γέλια. Αυτό, σε συνδυασμό με την αλλόκοτη συμπεριφορά του, τον καθιστούν ανίκανο να συνδεθεί με τον κόσμο. Κάθε προσπάθεια κοινωνικής του συναναστροφής πέφτει στο κενό. Μόνη του διέξοδος η εργασία του ως κλόουν σε νοσοκομεία για παιδιά, αλλά και το απατηλό όνειρο του να γίνει κωμικός. Όταν χάνει την δουλειά του και γίνεται περίγελος στην προσπάθεια του να κάνει μία stand up κωμική παράσταση, ανακαλύπτει πως η βία ως μέσο αντίδρασης μπορεί να του προσφέρει τον σεβασμό και την προσοχή που τόσο αναζητάει. O Joker του Τοντ Φίλιπς είναι μια ξεχωριστή ταινία που δεν συνδέεται με την κόμικ πραγματικότητα της DC, ενώ αντλεί επιρροές από τις ταινίες του Σκορσέζε: «King Of Comedy», αλλά και τον εμβληματικό αντιήρωα του «Ταξιτζή». Τον Joker υποδύεται ο Χοακιν Φίνιξ σε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ ερμηνείας –σώμα και ψυχή- που σε κάνει να θες να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να βγεις και εσύ στους δρόμους. Η νιχιλιστική βαναυσότητα του Άρθρου Φλεκ, που μεταμορφώνεται στον τιμωρό Joker ανατριχιάζει, με αποκορύφωμα τον καθηλωτικό χορό στο μπάνιο, που ντύνουν μοναδικά οι συνθέσεις της Hildur Guðnadóttir. Ωστόσο, στο σύνολο του το έργο που δείχνει και ένα άλλο πρόσωπο της βίας -ως μέσο αντίδρασης σε ένα κοινωνικό σάπιο σύστημα που περιθωριοποιεί τον ίδιο του τον πολίτη-, σου αφήνει μία αίσθηση πως κάπου, κάποτε όλο αυτό το έχεις ξαναδεί. Σινεφίλ δες το countdown ΕΔΩ! Ο Ardan διαφωνεί αλλά εσυ;;;;
Brooke Shields coming into 2020 stronger than ever! The "Jane the Virgin" actress shared a photo of herself showing off her chiseled abs in a bikini in the ocean. "Another blue lagoon," she captioned the pic, referencing her "The Blue Lagoon" days. The impressive pic came mere days after Brooke documented her killer workout routine at the gym, which included upside-down squats!
All those Hollywood New Year’s Eve parties might as well keep the lights on, as they will be followed closely by the annual shindigs surrounding the 77th Golden Globe Awards. NBC will air them live Sunday, January 5 at 8 PM ET/5 PM PT at the Beverly Hilton, with Ricky Gervais returning to host. The ceremony will be followed by a slew of post-show parties from film and TV companies and agencies scattered throughout the hotel and beyond. Here is a listing of the major events leading up to and immediately after the show, which launches a wild January awards-season schedule (you might want to save one of those bottles of champagne for later). SATURDAY, JANUARY 4 “Gold Meets Golden” Globes Brunch Event 9:45 AM, Virginia Robinson Gardens & Estate, Beverly Hills BAFTA/LA Awards Season Tea Party 12:30 PM, Four Seasons, Beverly Hills American Cinematheque’s Golden Globe Foreign-Language Nominees Series – Directors 1 PM, The Egyptian, Hollywood Showtime Golden Globe Nominee Party 7 PM, Sunset Tower, Los Angeles Lionsgate Honors Nominees “Bombshell” And “Knives Out” 8 PM, Chateau Marmont, West Hollywood Vanity Fair and Amazon Pre-Party 8 PM, San Vicente Bungalows, West Hollywood SUNDAY, JANUARY 5 The HFPA’s Golden Globes Viewing & After-Party 2:30 PM (viewing party), 8 PM (after-party), Wilshire Garden at the Beverly Hilton Disney Post-Show Celebration 8:30 PM, Disney Terrace, Beverly Hilton roof deck WarnerMedia/HBO Post-Awards Party 8:30 PM, Circa 55, Beverly Hilton Amazon Studios After-Party Stardust Penthouse, Beverly Hilton, following ceremony Netflix After-Party Following ceremony, 9900 Wilshire (in Robinson-May Lot adjacent to Beverly Hilton) NBCUniversal After-Party Following ceremony, Jean-Georges Restaurant, Waldorf Astoria Beverly Hills Warner Bros/InStyle After-Party Following ceremony, Oasis Courtyard, Beverly Hilton Σινεφίλ πήγαινε στο Deadline!
Not even the potent combination of the Avengers, Buzz Lightyear, and Luke Skywalker could push the 2019 box office to new heights. When the year wraps up, domestic ticket sales will be down more than 4% at $11.4 billion and admissions should dip by roughly the same percent. Looking ahead, most movie industry observers believe that 2020 will suffer a similar decline. Still, that haul will rank as the second- or third-biggest in history after final numbers are tallied. But the slide in revenues is still disappointing because it occurred at a time when Walt Disney Studios put nearly all of its major franchises on the field — a show of firepower that enabled the company to pulverize records, racking up more than $11 billion at the global box office. With an arsenal that includes Lucasfilm, Marvel, Pixar, and — thanks to its $71 billion acquisition of much of Rupert Murdoch’s media empire — 20th Century Fox, Disney was able to control roughly 40% of the domestic marketplace. It’s certainly a very special year for us,” said Cathleen Taff, Disney’s president of global distribution. “The key for us is all of our studios contributed to it in a major way. That’s the only way you get to a year like this.” Even Disney’s box office torrid streak was overshadowed by larger changes that have been roiling the entertainment industry, changes that the conglomerate is playing a pivotal role in instituting. The reason that Disney crowded blockbusters “Avengers: Endgame,” “Star Wars: The Rise of Skywalker,” “Toy Story 4,” and “The Lion King” into the same calendar year was because it needed splashy movies to show on Disney Plus, the streaming service it launched in November. But Disney isn’t alone in trying to elbow into the space once controlled by Netflix. Apple has begun backing original content, Amazon is already in the game, and NBCUniversal’s Peacock, as well as WarnerMedia’s HBOMax will all debut in the coming months. Disney chief Bob Iger, not given to hyperbole, has stated that Disney Plus is “a huge statement about the future of media and entertainment and our continued ability to thrive in this new era.” Clearly, the stakes for these companies could not be higher, nor could the perils. In an effort to attract customers, these players have stopped licensing movies and television shows, depriving themselves of tens of millions of dollars in profits. It’s also possible that if they offer too many compelling entertainment options at too great a bargain, an already eroding theatrical space could further constrict. That’s left studios scrambling to ensure that the movies they greenlight for theaters have a compelling hook in order to compete with a widening array of entertainment options. Σινεφίλ πτήση στο Variety!
Even with stiff competition from Disney — a studio that ruled multiplexes in 2019 with “Avengers: Endgame,” “The Lion King,” “Toy Story 4,” “Star Wars: The Rise of Skywalker” and more — a healthy number of small and medium-budgeted movies released this year still managed to find the audiences they were supposed to. “Hustlers” and “Knives Out” both grossed more than $100 million at the domestic box office, a rare occurrence for movies not based on existing IP. “Parasite,” a parable about wealth among two South Korean families from director Bong Joon Ho, earned more than $20 million as the highest-performing foreign-language film of the year. “Harriet,” the biopic about the conductor of the Underground Railroad, made $43 million. “Queen & Slim,” about a black couple’s fatal encounter with a racist cop, was another winner, with more than $40 million in ticket sales. And after sold-out showings last week, “Little Women” and “Uncut Gems” are off to a strong start. “Blinded by the Light” Domestic box office: $11.9 million 2019 proved to be a banner year for jukebox musicals, from “Rocketman” to “Yesterday,” but the best of the genre was “Blinded by the Light,” directed by Gurinder Chadha (“Bend it Like Beckham”). This musical comedy, inspired by a memoir set in 1987 England, is a coming-of-age story that follows a London teenager, Javid (played by the wonderful Viveik Kalra), who finds his way as a writer through the lyrics of Bruce Springsteen. When I saw “Blinded by the Light” at Sundance, it reminded me of the soulfulness of Cameron Crowe’s “Almost Famous” with a bit of “Boyhood.” And when it sold for nearly $15 million to New Line — the boutique studio owned by Warner Bros. — after a bidding war, it seemed poised to be one of the breakout independent movies of the year. But for some reason, studio executives dumped the movie in August, where many smaller films struggle to gain traction. “Blinded by the Light” deserved much better. “Wild Rose” Domestic box office: $1.6 million And while we’re talking about musicals that needed to be heard, there was also “Wild Rose,” which tells the tale of a country singer in Glasgow who dreams of a fresh start in Nashville. Jessie Buckley, who plays the film’s lead, gives it her all...Τα υπόλοιπα Σινεφίλ ΕΔΩ!
Την «πέταξαν» έξω από την εφαρμογή ραντεβού Bumble, την ηθοποιό Σάρον Στόουν, αφού ορισμένοι χρήστες ανέφεραν στους διαχειριστές της σελίδας τον λογαριασμό ως ψεύτικο.
Όπως έγραψε η ηθοποιός στο Twitter, άνοιξε τον λογαριασμό στην εφαρμογή, προς αναζήτηση ραντεβού, και όταν προσπάθησε να ξαναμπεί διαπίστωσε ότι ο λογαριασμός της απενεργοποιήθηκε.
"Πήγα στο @bumble για να δω τα ραντεβού (sic) και έκλεισαν τον λογαριασμό μου", έγραψε η Στόουν. "Μερικοί χρήστες ανέφεραν ότι δεν μπορεί να είμαι εγώ!".
Η Στόουν, η οποία χώρισε τον συντάκτη της εφημερίδας Φιλ Μπρόνστεϊν το 2004, αστειεύτηκε λέγοντας ότι η εφαρμογή κάνει διακρίσεις σε βάρος των διάσημων ηθοποιών.
"Γειά σου @bumble, με έχεις αποκλείσει. ?? ♀ ️Μην με κλείσετε έξω από την κυψέλη ?".
Πάντως δεν υπήρξε καμία αναφορά για ποιον λόγο η Στόουν δεν εγγράφηκε στην αποκλειστική για διάσημους εφαρμογή ραντεβού, την Raya και επέλεξε μία εφαρμογή για... κοινούς θνητούς. ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν είναι πολλά χρόνια πριν, όταν κατά την διάρκεια μιας σπέσιαλ κινηματογραφικής πρεμιέρας, έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο με διάσημο μιντιάρχη, να κάθεται λίγες θέσεις μακρύτερα από εμένα, στα διακεκριμένα της αιθούσης. Σιγά το πράγμα θα μου πεις, λες και είδες τον John Lennon. Σωστά, λες. Εκείνο που μου έκαμε όμως μια κάποια εντύπωση, ήταν πως σιμά στον αρκετά ευτραφή, ηλικιωμένο κυριούλη, ευρισκόταν ανγκαζέ, κορασίδα κατάξανθη και λαμπερή, με μπόι δίμετρο, βοήθειας άλλωστε των δεκαπέντε και πλέον πόντων που της έδιδαν οι στιλετένιοι τάκοι της γοβός της. Και? Τι έγινε πάλι, θα απορήσεις? Επίσης τίποτα, άξιο λόγου δηλαδή. Εκτός του γεγονότος πως η κοπελιά, 20 - 25 Μαιών το μάξιμουμ ηλικίας, μπορεί να είναι ευειδής και χωστή, όταν όμως δεν καταφέρνει να βάλει ούτε τέσσερις λέξεις σε μια σειρά, αγνοεί τους στοιχειώδες κανόνες του συντακτικού, κοινώς δεν μπορεί ούτε καν να μιλήσει, πως είναι δυνατόν να κρατά ολόδικη της, τρίωρη, πρωινή τηλεοπτική εκπομπή σε κανάλι (ιδιοκτησίας του σιμά της) υψηλής θεαματικότητας? Έλα μου ντε! Γι αυτό τις τρεις, πέντε, δεκαπέντε το πολύ πασιονάριες που δημοσιοποίησαν τα καμώματα του αφεντικού τους, τις κάναμε ολόκληρη ταινία... Έχοντας διανύσει καριέρα ετών στα πλατώ του τηλεοπτικού κολοσσού της Fox, η φημισμένη παρουσιάστρια Γκρέτσεν Κάρλσον θα πάρει την άγουσα για το ταμείο ανεργίας, γεγονός που θα την θορυβήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκκινήσει εκδικητικό αγώνα, ενάντια στον CEO του καναλιού Ρότζερ Έιλς, δηλώνοντας δημόσια την σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε από τον ίδιο στα πρώτα της βήματα. Παρότι θα περίμενε υποστήριξη από τις, πάμπολλες όπως εκτιμά, ομοιοπαθούσες της, εντούτοις καμία δεν θα μπει στον κόπο να προσβάλλει το αφεντικό της, ακόμη κι αν εκείνο δεν τους είχε συμπεριφερθεί με τον πρέποντα σεβασμό. Αντιλαμβανόμενη τον αγώνα που δίνει η πρώην συνάδελφός της στον δίαυλο, η σούπερ σταρ της ενημέρωσης Μέγκαν Κέλλυ, θα καταλάβει πως έχει έρθει η στιγμή να ξεσκεπαστεί η δόλια συμπεριφορά του μπος. Πόσο μάλλον όταν θα καταλάβει πως δεν υπάρχει μία, μία στην κυριολεξία, από τις κατάξανθες ρεπόρτερ που περιφέρονται σε οποιοδήποτε πόστο, στο μέγαρο του καναλιού, που να μην έχει δεχθεί τις ερωτικές θωπείες του ανήθικου γεράκου. Με τελευταία την νεοπροσληφθείσα Κάιλα Πόσπιζιλ, που νιώθοντας ντροπή για όσα υπέστη, δίνει μέσα της έναν ηθικό αγώνα, για το αν πρέπει κι εκείνη να συμπράξει, δημοσιοποιώντας τις ενέργειες του σεβάσμιου και έχοντα την απόλυτη στήριξη του μεγάλου μπος Ρούπερτ Μέρντοχ, Κυρίου Έιλς. Η χρονιά είναι το 2016 και η Αμερική βρίσκεται ήδη σε προεκλογικό αγώνα ανάδειξης του Προέδρου της. Με τον πολύ Ντόναλντ Τραμπ να ξεκινά από θέση αουτσάιντερ την κούρσα, έχοντας αποσπάσει το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων, ενάντια στην Χίλαρυ, χάρη στο δεκανίκι τηλεοπτικών σταθμών που παρακολουθεί εκατομμύρια κόσμου, όμως, όπως το κυρίαρχο Fox που τον στηρίζει αμέριστα, ανεβαίνει διαρκώς σε ποσοστά επί καθημερινής βάσης. Γεγονός που δεν αρέσει και πολύ στην νούμερο ένα άνκορ γούμαν (θεάρα στην όψη, αλλά και μαμά τριών ανηλίκων παιδιών) Κέλλυ, με αποτέλεσμα να εντοπίσει την βασική αφορμή για να έλθει σε ρήξη με τον σταθμό που την ανέδειξε. Σινεφίλ δες την υπόλοιπη μέτρια κριτική ΕΔΩ!
Το ένατο κεφάλαιο του λατρευτού σύμπαντος του Star Wars προσπαθεί να ορθοποδήσει το franchise που λαβώθηκε εμφανώς από τις αντικομφορμιστικές πρακτικές που εφάρμοσε ο Rian Johnson στη σκηνοθεσία του Last Jedi. Οι αντιρρήσεις, που αρχικά εξέφρασαν οι φαν, γρήγορα εξελίχθηκαν σε μαζική αποκήρυξη: Η αλλοίωση της ταυτότητας των έργων βρέθηκε στο προσκήνιο, με τη Disney να θορυβείται και να θέτει σε πρώτο πλάνο τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Εμπιστεύτηκε στη σκηνοθεσία τον J.J. Abrams, ο οποίος ετοίμασε μια ταινία που δεν απομακρύνεται από την πεπατημένη προσέγγιση, αλλά παραμένει ευλαβικά συνδεδεμένη στις ανώτατες αξίες που κατέστησαν τη θρυλική πρώτη τριλογία μαγευτική και διαχρονική. Έτσι, αθόρυβα και φρόνιμα, αναπτύσσεται ένα κινηματογραφικό σχέδιο με σαφή την τάση για λοξοδρόμηση από την ανατρεπτική πορεία του προκατόχου του, αλλά χωρίς το θάρρος για πρωτοπορία. Ο Abrams, καλλιτέχνης στην αναβίωση ιερών τεράτων (βλέπε Star Trek και Force Awakens), αψηφά την καινοτομία ως ριψοκίνδυνη τακτική και προσφεύγει στις δοκιμασμένες λύσεις αφηγηματικά· η εμμονή του στο να μην ατιμώσει τον μύθο οπωσδήποτε τον γλιτώνει από επιπλοκές που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες. Παράλληλα, όμως, αυτή η αίσθηση της ευφυούς επανερμηνείας δεν εγκαταλείπει ποτέ την ατμόσφαιρα του έργου του. Ακόμα και στις στιγμές του πληθωρικού μεγαλείου των εικόνων του, αδυνατεί να υπεισέλθει στον ψυχισμό των θεατών. Δεν αφήνει περιθώρια για αλόγιστες διαμαρτυρίες, αλλά ούτε και χαράζει νέα μονοπάτια, μένει κλεισμένος στην κατεύθυνση που (εννοείται) ως έναν βαθμό του έχει υποδειχθεί. Παρόλη την προφανή υποχώρηση σε αρκετούς κανόνες της Disney, ο Αμερικάνος σκηνοθέτης σιάχνει μελετημένα εκκρεμότητες και διαγράφει ατασθαλίες που άφησαν παράπονο και απογοήτευση να δεσπόζουν τα προηγούμενα χρόνια. Καθότι βέβαιο πως οι επικρίσεις δε θα λείψουν όποιες και αν είναι επιλογές του, πλάθει με ακρίβεια ένα μωσαϊκό, ώριμο, μα σχετικά μηχανικό. Εντάσσει το χιούμορ μετρημένα, προσθέτει δράση σημαντικότερη, αναπτερώνει το δράμα και συγκρατείται όπου πιστεύει πως ελλοχεύει ο κίνδυνος σφαλμάτων. Όμως- και αυτό είναι το βασικότερο- δεν αναθερμαίνει τη συγκίνηση, όσο και αν κάποια, ομολογουμένως φροντισμένα, τρικ του επιδιώκουν να την προκαλέσουν. Το κλίμα στάθμισης πιθανοτήτων αρνητικών αντιδράσεων ωθεί την ταινία στην τετριμμένη επανάληψη και, κατ’ εμέ, αυτό τη διαχωρίζει από την αρχοντιά των αυθεντικών ιδεών του Lucas. Σινεφίλ πήγαινε στον filmakia!
10. Πολύ Αργά για να Πεθάνουν Νέοι της Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ Μακριά από τα συνηθισμένα στιλ αφήγησης και πολύ κοντά στο λιγομίλητο βραδύκαυστο ύφος της πρώιμης Κλερ Ντενί («Chocolat», «Beau Travail»), η Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ σκηνοθετεί έχοντας πλήρη έλεγχο του μέσου. Χωρίς πολλές εξηγήσεις και με τη δύναμη της εικόνας να έχει τον πρώτο λόγο, η σκηνοθέτις πλάθει μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού με δόσεις ποίησης, που κουβαλά τη μελαγχολία μιας μπαλάντας και υποβάλλει ολοκληρωτικά. 9. Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ Στα χέρια του Αλμοδόβαρ το σινεμά γίνεται φάρμακο, μια ευκαιρία για συγχώρεση και ειλικρινή εξομολόγηση κρυμμένων ενοχών, με αποδέκτες τους κοντινούς του ανθρώπους, τους συνεργάτες, το κοινό, όσα τον σμίλεψαν στη σκοτεινή αίθουσα και εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό. 8. Κάποτε στο... Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο Στην πιο ώριμη φάση της φιλμογραφίας του ο Ταραντίνο αποθεώνει για ακόμα μια φορά τα φετίχ και τις κινηματογραφικές εμμονές του σε μια μεστή και απροσδόκητα συναισθηματική ιστορία, η οποία κλείνει ειρωνικά το μάτι σε όσους πιστεύουν πως μπορούν να προβλέψουν τις κινήσεις των ανθρώπων που γνωρίζουν καλά. Ταυτόχρονα απογυμνώνει το συλλογικό ασυνείδητο των Αμερικανών, εμποτισμένο στη βία και την αψεγάδιαστη ομορφιά ενός καλοφτιαγμένου παραμυθιού, όπως μόνο το Χόλιγουντ ξέρει να φτιάχνει. 7. Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται της Σελίν Σιαμά Οι θύμησες του πρώτου έρωτα δε σταματούν να καίνε ποτέ, παρά εγκλωβίζονται σε λόγια γραμμένα σε κομμάτια χαρτί, σε νότες λυπημένων τραγουδιών και στη λαχτάρα των απωθημένων που δε θα λυτρωθούν ποτέ. Η Σιαμά τα υπενθυμίζει όλα αυτά με αβίαστο λυρισμό και ποιητική γοητεία, που κορυφώνονται ένα αποστομωτικό κι απόλυτα ρομαντικό τέλος. 6. Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο Ένα από πιο καλογραμμένα σενάρια των τελευταίων ετών συνδυάζεται με μια δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και έτσι τα νοτιοκορεάτικα «Παράσιτα» ανάγονται όχι μόνο σε μια αγνή σινεφιλική απόλαυση αλλά και σε ένα πολυεπίπεδο φιλμ - κριτική στις έννοιες της ταυτότητας, της συγγένειας και της διαχρονικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 5. Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου Η εξουσία ως επιβολή πολιτική και σεξουαλική, τρεις γυναίκες οπλισμένες με ακλόνητο πείσμα που ζουν για την αδρεναλίνη του ανταγωνισμού και η κοφτερή σκηνοθετική φαντασία του Λάνθιμου, συνθέτουν ένα φιλμ που αναβλύζει μαύρο χιούμορ, πάθος και κινηματογραφική πρωτοτυπία. 4. Ιστορία Γάμου του Νόα Μπάουμπακ Ο Αμερικανός σκηνοθέτης κοιτάζει κατάματα τη συντριβή που συνοδεύει το τέλος του έρωτα. Στην ταινία το αίσθημα της απώλειας γίνεται κάτι χειροπιαστό, φτιαγμένο από τα σπασμένα νεύρα, τον τσακισμένο εγωισμό και τη θλίψη των πρωταγωνιστών. Στα εξουθενωμένα βλέμματα των Γιόχανσον και Ντράιβερ αντανακλούνται οι πληγωμένες αναμνήσεις όσων σήμαιναν κάποτε οι χαρακτήρες τους, ενώ οι ίδιοι παραδίδουν αφοπλιστικά ανθρώπινες και συναισθηματικά ορμητικές ερμηνείες. 3. Τα Άγρια Αγόρια του Μπερτράν Μαντικό Ο Γκάι Μάντιν συναντά τον Κένεθ Άνγκερ, τον Ιούλιο Βερν και τον Ουίλιαμ Γκόλντινγκ σε ένα αταξινόμητο φιλμ, το οποίο ξεπερνά κάθε κινηματογραφική φαντασία. Ο Γάλλος Μπερτράν Μαντικό κατασκευάζει ένα ποιητικό σύμπαν, όπου οι σεξουαλικές ορμές δρουν ανεξέλεγκτα και το φύλο είναι μια έννοια ρευστή, βασισμένη στις συνθήκες και τις ορέξεις. Υπογράφει ένα χειμαρρώδες αβανγκάρντ κομψοτέχνημα, που επιτίθεται στις αισθήσεις σαν παραισθησιογόνο, με δύναμη που σπανίζει πλέον, προκαλώντας τα εκφραστικά όρια του σινεμά. Σινεφίλ δες την κορυφή ΕΔΩ!
As 2019 winds to a close, we’ve had yet another great year of movies. If anyone tells you, “Movies aren’t good anymore,” all they’re telling you is, “I don’t watch many movies.” And beyond the movies themselves we were treated to a host of terrific performances, direction, characters, and more. When it comes time for the Oscar nominations to be announced on January 13th, there will be lots of arguing over snubs and surprises, and rightly so. Narrowing down my personal list was quite a task this year, and I’m sure you’ll disagree with some of these choices. However, I hope that if there’s a choice on here you haven’t seen, you’ll seek out the movie. Please note that all runners up are listed in alphabetical order. Best Actor Adam Driver as Charlie Barber in Marriage Story Runners Up: Antonio Banderas as Salvador Mallo in Pain and Glory Adam Driver as Daniel Jones in The Report Taron Egerton as Elton John in Rocketman Brad Pitt as Roy McBride in Ad Astra When I saw Adam Driver in The Report at Sundance, I thought that no one else could give a better performance. Technically, I was right. The only person who could give a better performance was Driver in Marriage Story. Driver, who’s only 36, shows talent beyond his years and firmly establishes himself as one of the unique performers of his generation with his heartbreaking, thoughtful turn in Noah Baumbach’s divorce drama. This is a performance I really can’t stop thinking about because it feels so lived in and honest. If you don’t break at “Being Alive”, I can’t help you. Σινεφίλ δες τα υπόλοιπα ΕΔΩ!
Twenty-five years ago, The Shawshank Redemption finished as a first-run failure that seemed sentenced to obscurity. But then Frank Darabont’s stirring cellblock epic found an unlikely reprieve and followed an unexpected escape route that led to cinema glory. Today, Shawshank is widely hailed as a classic. The Library of Congress has added the film to the National Registry, and it’s entrenched at No. 1 on IMDb’s ranking of its users’ favorite films of all time, topping The Godfather. That wasn’t the case, however, in the waning days of 1994, when the film finished 51st in the year-end box office results, an anemic showing that put it behind Richie Rich, Blank Check and A Low Down Dirty Shame. The Castle Rock Entertainment/Columbia Pictures release from first-time director Darabont had opened wide in mid-October with dismal numbers (it finished the weekend in ninth place despite 944 screens) and finished its original theatrical run the Monday after Thanksgiving. The final box office verdict was a grim one: $16 million, a good $9 million shy of its production budget. The failure of Shawshank was blamed on the film’s timing (the indie sensation Pulp Fiction opened the same day in October), its ungainly title, its 142-minute running time, and its bleaker-than-bleak marketing materials. The turnaround for the penitentiary epic arrived in early 1995 in the form of seven Oscar nominations, including one for Best Picture and another for Darabont’s script about the unlikely friendship between two inmates in a Maine prison. Morgan Freeman was also nominated for best actor for his work opposite Tim Robbins. The trophies went to Forrest Gump, but the nominations got the film back in theaters (it added another $12 million in box office). The film’s heavy rotation on cable television and its home video success then turned Shawshank into a second-life hit and, eventually, a cultural touchstone. The prison used in the filming has become a tourist destination with annual revenue of around $16 million — roughly the same as the movie’s total box office haul in its original release. Σινεφίλ διάβασε το υπόλοιπο άρθρο ΕΔΩ!
Πρωταγωνιστές είναι ο Αντονι Χόπκινς και ο Τζόναθαν Πράις. Οι Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' και ο αντικαταστάτης του στη θέση Φραγκίσκος, για την περίσταση της ταινίας «Οι δύο Πάπες» που βγήκε στον αέρα του Netflix πριν από λίγες ημέρες. Οι δυο τους έχουν μια στενή σχέση που εκδηλώνεται μέσα από πολλές συζητήσεις για το ποδόσφαιρο, το φαγητό έως και τη θρησκεία που σύμφωνα με τη σκηνοθεσία του Φερνάντο Μεϊρέγες έγιναν κάπου μέσα στο 2012, μήνες πριν οι δύο άνδρες βρεθούν στην κορυφή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με τη μεταβίβαση του παπικού θρόνου. Αν και η προσέγγισή τους στα πράγματα είναι εντελώς διαφορετική, βρίσκουν κοινό έδαφος επικοινωνίας στην Καπέλα Σιστίνα. Συζητούν σημαντικά θέματα της Εκκλησίας ενώ διασχίζουν το πιο χαρακτηριστικό μέρος του Βατικανού, θαυμάζουν παρέα τα αριστουργήματα του Μιχαήλ Αγγέλου. Συγχωρούν και προσεύχονται ο ένας για τον άλλον, ακόμα φτάνουν να μοιράζονται και μια πίτσα, σ' ένα μικρό, ιδιωτικό δωμάτιο. Οι στιγμές που εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος της ταινίας, ωστόσο, δεν μπορούσαν ποτέ να γυριστούν στο πραγματικό μνημείο. Το Βατικανό βάζει περιορισμό στο νούμερο των επισκεπτών κάθε μέρα και απαγορεύει οποιοδήποτε είδος φωτογράφισης για να προστατεύσει τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες. Επομένως, η μοναδική επιλογή που έμενε στους δημιουργούς της σειράς ήταν να αναπαραστήσουν ολόκληρο το εσωτερικό της Καπέλα Σιστίνα σε στούντιο. Και το έκαναν, μέσα σε 10 εβδομάδες, επιστρατεύοντας τα γνωστά στούντιο της Cinecitta στη Ρώμη και αρκετές χιλιάδες ευρώ. «Η δική μας είναι στην πραγματικότητα είναι 4 με 5 εκατοστά μεγαλύτερη από την πραγματική, οπότε μπορούμε να πούμε ότι κάναμε μια μεγαλύτερη Καπέλα Σιστίνα» είπε αστειευόμενος ο production designer της σειράς Μαρκ Τίλντεσλι, μιλώντας στους «Los Angeles Times», ο οποίος βρήκε επίσης και άλλες τοποθεσίες γυρισμάτων που επιστρατεύτηκαν για να μοιάσουν στα εξωτερικά τμήματα του Βατικανού. Ως σύμβουλος του πρότζεκτ ορίστηκε ο Ενρίκο Μπρουσκίνι, ένα σημαντικός ιστορικός τέχνης, ο οποίος έχει γράψει πολλά βιβλία για το Βατικανό και κάθε εβδομάδα κάνει ξεναγήσεις στο παρεκκλήσια με τουρίστες. Η πρώτη ιδέα για την αναπαραγωγή των έργων του Μιχαήλ Αγγέλου από τον 16ο αιώνα ήταν να ζωγραφιστούν στο χέρι από ζωγράφους. Ωστόσο, η όλη διαδικασία θα διαρκούσε πολλούς μήνες κι αν απλώς τύπωναν τα σχέδια στο χαρτί, το τελικό αποτέλεσμα στην κάμερα θα ήταν πολύ υποδεέστερο σε εικόνα του πραγματικού. Ετσι, στράφηκαν σε μια τεχνική που αποκαλούταν «τοίχος τατουάζ» και γνώριζε ήδη η art director της παραγωγής Μαρία Ορτολάνι. Πρόκειται για μία τεχνική που μοιάζει με τα προσωρινά τατουάζ που βγαίνουν εφόσον έρθουν σε επαφή με το νερό. Στην περίπτωση της τεχνητής Καπέλα Σιστίνα, οι εικόνες τυπώνονταν σ' ένα φιλμ, μεταφέρονταν στην επιφάνεια του τοίχου και καλύπτονταν με μια ουσία που απορροφά το χρώμα σε γύψο. Η ομάδα των παραγωγών μελέτησε κάποιες φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι συντηρητές του παρεκκλησίου πριν από μία δεκαετία και στη συνέχεια προσέλαβε ντόπιους ζωγράφους να φτιάξουν μερικά από τα ταμπλό των έργων του Μιχαήλ Αγγέλου, στο 1/3 του πραγματικού τους μεγέθους. Οταν ήταν έτοιμα, φωτογραφίζονταν, μεγεθύνονταν και τυπώνονταν για την τεχνική του τατουάζ. Η όλη διαδικασία πήρε οχτώ εβδομάδες για να ολοκληρωθεί. Σε αυτό το διάστημα, το αντίγραφο του πατώματος επίσης τυπώθηκε, κόπηκε και τοποθετήθηκε ώστε να θυμίζει μωσαϊκό ενώ το ταβάνι προστέθηκε αργότερα στο post-production, αφού ο χώρος του στούντιο δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο του παρεκκλησίου. ethnos.gr
Somehow, we’re still going to need Natalie Portman to come out during the upcoming Golden Globes and repeat her 2018 observation: “Here are the all-male nominees.” Portman’s biting words didn’t make much of an impact on the film industry at the time apparently because when the 2020 nominations were announced last week, there was a glaring omission: female directors. Yes—absolutely no women were nominated for the categories of best director, screenplay, or motion picture. Considering the packed pool of excellent films that came out this year, it’s understandable that...just kidding. This is not merely embarrassing—it’s just plain unacceptable, which is even more clear with a mere glance at the output from women directors in 2019: lush lesbian romances, chillingly alienating sci-fi dramas, and so much more. To correct the Golden Globes’ oversight, here are seven of this year’s best woman-directed films. Δες περισσότερα ΕΔΩ!
Η ιστορική εφημερίδα «The Guardian», η οποία βασίζει την κινηματογραφική της στήλη στην αιχμηρή πένα του κριτικού κινηματογράφου Πίτερ Μπράντσο, δημοσιεύει δύο διαφορετικές λίστες με τις 50 καλύτερες ταινίες του 2019, με γνώμονα τη διανομή τους στη Μεγάλη Βρετανία και μία στις ΗΠΑ. Οι μεταξύ τους λίστες εμφανίζουν αρκετές διαφορές, σε αντίθεση με πέρσι, όπως στις ταινίες που «κλείδωσαν» το νούμερο 1. Εκεί βρίσκουμε τον «Ιρλανδό» (Μάρτιν Σκορσέζε) για τη Μ. Βρετανία και τα «Παράσιτα» (Μπονγκ Τζουν-χο) για τις ΗΠΑ. Κατά τα άλλα, μόνη κοινή ταινία στην κορυφαία πεντάδα είναι η «Ιστορία Γάμου» (Νόα Μάουμπακ), ενώ τις υπόλοιπες θέσεις μοιράζονται οι «Ευτυχισμένος Λάζαρος» (Αλίτσε Ρορβάκερ), «Μικρές Κυρίες» (Γκρέτα Γκέργουιγκ), «The Souvenir» (Τζοάνα Χογκ) και «1917» (Σαμ Μέντες). Ακόμη, ψηλά στη βρετανική λίστα βρίσκεται η «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου. Ρίξτε μια ματιά ΕΔΩ!
Actress Sue Lyon passed away in Los Angeles on Dec. 26. She was 73. According to Lyon’s longtime friend Phil Syracopoulous, cited by the New York Times, the actress’ health had been declining for some time. Lyon was best known for her first major role. She was picked out of 800 young actresses who had auditioned to play the title character in the controversial 1962 film Lolita when she was just 14 years old. In Stanley Kubrick’s adaptation of Vladimir Nabokov’s famous novel, about a middle-aged college professor who becomes infatuated with a teen nymphet, Lyon starred opposite James Mason. Her performance earned Lyon the Golden Globe in the most promising newcomer-female in 1963. Lyion’s followup to Lolita was a co-starring role opposite Richard Burton, Ava Gardner and Deborah Kerr in the John Huston-directed 1964 feature The Night Of the Iguana. She went on to appear in two dozen movies and TV show, more notably Evel Knievel, Tony Rome and 7 Women. Her last screen credit was the 1980 horror movie Alligator.
Η ώρα για να ψηφίσετε τις ταινίες που ξεχωρίσατε το 2019 έφτασε! Δηλώστε συμμετοχή στη μεγάλη ψηφοφορία του cinemagazine.gr και μπείτε στην κλήρωση με μεγάλο δώρο ένα εντυπωσιακό κινητό HONOR 9Χ και εννιά ακόμη smartphones από την HONOR! To 2019 η μεγάλη οθόνη έφερε κοντά τον Ιρλανδό με την Ευνοούμενη και μετέτρεψε Ιστορίες Γάμου σε Τελικές Πράξεις Εκδικητών! Την ίδια ώρα τα Παράσιτα έδωσαν Πόνο και Δόξα, ενώ το πορτρέτο της Σελίν Σιαμά με το χαμόγελο του Joker, τραγούδησε την Ευτυχία! Το 2019 πλησιάζει στο τέλος του και το cinemagazine.gr αποχαιρετά μία κινηματογραφική χρονιά και μία δεκαετία. Όπως κάθε χρόνο, ξεκιναμε τις ανασκοπήσεις της χρονιάς με την ψηφοφορία των αγαπημένων μας αναγνωστών. Το cinemagazine.gr σας δίνει τη δυνατότητα να συμμετέχετε στη μεγάλη online ψηφοφορία για να αναδείξετε την καλύτερη ταινία του 2019 και να διεκδικήσετε ένα εντυπωσιακό κινητό HONOR 9Χ και εννιά ακόμη smartphones από την HONOR!
Ο Μάρκους Μπέρνετ είναι τώρα πια επιθεωρητής της αστυνομίας και ο Μάικ Λάουερι μεσήλικας σε κρίση. Ενώνουν τις δυνάμεις τους ξανά όταν ένας Αλβανός μισθοφόρος, ο αδελφός του οποίου σκοτώθηκε, τους υπόσχεται ένα μεγάλο μπόνους. Σκηνοθεσία: Αντίλ Ελ Αρμπί, Μπιλάλ Φαλάχ Ηθοποιοί: Γουίλ Σμιθ, Μάρτιν Λόρενς, Τζο Παντολιάνο, Βανέσα Χάτζενς, Αλεξάντερ Λούντβιγκ
Η ταινία βασισμένη στην πολυαγαπημένη κλασική ιστορία «Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης» φέρνει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία του Μπακ, ένα σκύλο με μεγάλη καρδιά. Η ευτυχισμένη ζωή του ανατρέπεται όταν ξαφνικά μεταφέρεται από το σπίτι του στην Καλιφόρνια, στην εξωτική και άγρια Αλάσκα κατά τη διάρκεια της μεγάλης εξόρυξης χρυσού το 1890. Ως το νεότερο μέλος μιας ομάδας σκύλων για αποστολές αλληλογραφίας –αργότερα γίνεται ο αρχηγός τους – ο Μπακ θα βιώσει την εμπειρία της ζωής του, βρίσκοντας τελικά την αληθινή του θέση σε αυτό τον κόσμο και φροντίζοντας πια ο ίδιος τον εαυτό του. Σκηνοθεσία: Κρις Σάντερς Ηθοποιοί: Χάρισον Φορντ, Νταν Στίβενς, Ομάρ Σι, Κάρεν Γκίλαν, Μπράντλεϊ Γουίτφορντ, Κόλιν Γούντελ
«Μία βόμβα έχει μπει στο πάρκο Centennial. Έχετε 30'.» Ο κόσμος γνώρισε τον Ρίτσαρντ Τζούελ ως τον φύλακα που ανακάλυψε το βομβιστικό μηχανισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ατλάντα το 1996. Η αναφορά του για τα γεγονότα τον μετέτρεψε σε ήρωα, που εξαιτίας της άμεσης δράσης του, έσωσε αμέτρητες ζωές από βέβαιο θάνατο. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μόλις μέρες, ο επίδοξος αστυνομικός γίνεται ο υπ' αριθμόν ένα ύποπτος του FBI, κατηγορείται τόσο από τον Τύπο όσο και από το κοινό και στη ζωή του έρχονται τα πάνω κάτω. Απευθυνόμενος στον ανεξάρτητο δικηγόρο Γουάτσον Μπράιαντ, ο Τζούελ κατορθώνει να αποδείξει την αθωότητά του. Αλλά ο Μπράιαντ ξεπερνά τα όριά του, καθώς προσπαθεί να πολεμήσει τις συντονισμένες επιθέσεις του FBI, της GBI και του APD και να καθαρίσει το όνομα του πελάτη του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ρίτσαρντ από το να εμπιστευτεί τους ίδιους τους ανθρώπους που θέλουν να τον καταστρέψουν. Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ Ηθοποιοί: Σαμ Ρόκγουελ, Κάθι Μπέιτς, Τζον Χαμ, Ολίβια Γουάιλντ, Πολ Γουάλτερ Χάουζερ
Με πάνω από τριάντα χρόνια υπηρεσίας ως ένας από τους καλύτερους ιπτάμενους του Ναυτικού, ο Πιτ ‘’Μάβερικ’’ Μίτσελ (Τομ Κρουζ) βρίσκεται εκεί όπου ανήκει. Συμμετέχει σε ακραίες αποστολές ως ένας θαρραλέος δοκιμαστικός πιλότος και αποφεύγει μια πιθανή προαγωγή που θα τον επηρέαζε αρνητικά. Καθώς εκπαιδεύει μερικούς αποσπασμένους πτυχιούχους για μια ειδική αποστολή την οποία δεν έχει βιώσει ποτέ κανένας πιλότος, ο Μάβερικ αντιμετωπίζει τον Υπολοχαγό Μπράντλεϊ Μπράντσο (Μάιλς Τέλερ), γιο του μακαρίτη φίλου του Μάβερικ αλλά και τον αξιωματικό παρακολούθησης Υπολοχαγό Νικ Μπράντσο, γνωστούς με τα ψευδώνυμα ‘’Ρούστερ’’ και ‘’Γκουζ’’ αντίστοιχα. Αντιμετωπίζοντας ένα αβέβαιο μέλλον αλλά και τα φαντάσματα του παρελθόντος, ο Μάβερικ βρίσκει τον εαυτό του σε μια πάλη ενάντια στους πιο σκοτεινούς του φόβους, με αποκορύφωμα αυτή την αποστολή που απαιτεί την έσχατη θυσία από εκείνους που θα επιλεχθούν για να τη ζήσουν.
Μια όμορφη και τρυφερή ιστορία ενός εξαίσιου έρωτα, πέρα από σύνορα που υπερνικά ακόμα και τον θάνατο. Ενός έρωτα που στάθηκε μεγάλη έμπνευση για έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και τραγουδοποιό που λάτρεψε την Ελλάδα, τον Leonard Cohen, ο οποίος γνώρισε και ερωτεύτηκε στην Ύδρα την πανέμορφη νορβηγίδα μουσικό, Marianne Ilhen που στάθηκε Μούσα του για χρόνια και ενέπνευσε τα τραγούδια "So Long, Marianne", "Hey, That’s No Way to Say Goodbye" και Songs From a Room‘s "Bird on the Wire"
Μικροπαντρεμένη, με έναν άντρα που ποτέ της δεν αγάπησε και που την έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό φεύγοντας στην ασφάλεια της Αθήνας, η Ευτυχία, θα αφήσει πίσω της την λατρεμένη της γενέτειρα Μικρασία, που έχει τυλιχτεί στις φλόγες, έχοντας στην αγκαλιά της δυο ανήλικες θυγατέρες. Η εγκατάσταση της στην Ελλάδα, από πολύ νωρίς θα χτυπήσει μέσα της το σήμαντρο της ανατροπής, καθώς γρήγορα θα εγκαταλείψει τον βαρετό και συντηρητικό συμβίο της για να ακολουθήσει την τύχη της στα θεατρικά μπουλούκια που περιδιάβαιναν από άκρου εις άκρο την Ελλάδα. Πνεύμα ανήσυχο και αχαλίνωτο, θα προτιμήσει να διαμείνει με την μάνα της και το ένα της παιδί, στις φτωχικές συνοικίες της πρωτεύουσας, αντί για τα λαμπερά διαμερίσματα, μαζί με το καλλιτεχνικό σαράκι που την καταέτρωγε αναζητώντας την ιδανική διέξοδο, ένα άλλο μικρόβιο θα εισβάλλει από νωρίς στην ζωής της, ο τζόγος. Ακόμη κι ένα φτηνό μεροκάματο ως περιεφερειακού ρόλου ηθοποιός στον θίασο της Κοτοπούλη, θα εξανεμιστεί μονομιάς στα παράνομα καρέ της τράπουλας, μην αφήνοντας της δεκάρα τσακιστή στην τσέπη για να φροντίσει την φαμίλια της. Η αιφνιδιαστική είσοδος στην ζωή της, του χωροφύλακα, αλλά και πολυδιαβασμένου, Γιώργη Παπαγιαννόπουλου, που θα την λατρέψει σαν θεά ως το δεύτερο στεφάνι της, δεν θα αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τις συνήθειες και τα πάθη, θα της ανοίξει όμως έναν καινούργιο δρόμο έκφρασης, όσο και βιοπορισμού, την συγγραφή στίχων, λαϊκών τραγουδιών. Που σε ένα εύρος (ας την πούμε, αφού η ίδια προφανώς ποτέ δεν την είδε έτσι) καριέρας τριάντα ετών, ακόμη κι αν το μεγαλύτερο κομμάτι των λέξεων της πουλήθηκε από την ίδια μπιρ παρά, για δυο δεκάρες που θα της άνοιγαν ξανά την πόρτα της μπαρμπουτιέρας, με συνέπεια το όνομα της να μην αναγράφεται καν στους συντελεστές, μιλάμε για δεκάδες σπουδαίων ασμάτων που έχουν καταγραφεί με γράμματα χρυσά στο λίμπρο ντόρο της εγχώριας δισκογραφίας. Λόγια που δόθηκαν προς μελοποίηση στους πιο σημαντικούς μαέστρους της εποχής, από τον Χιώτη και τον Καλδάρα, μέχρι τον Τσιτσάνη και τον ακριβοθώρητο Χατζηδάκι. Αυτός ο τελευταίος είναι της κουλτούρας, συλλογίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα, πριν αποφασίσει χωρίς δισταγμό να ρίξει κάτω από την πόρτα του, σύμφωνα με τον θρύλο, το τσαλακωμένο χαρτί με το Είμαι αητός χωρίς φτερά, κάπου στα 1962. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις φιλμς που βασίζονται στον βίο σημαντικών προσωπικοτήτων των τεχνών του τόπου μας, αν εξαιρέσουμε ίσως τις προσπάθειες του Σμαραγδή, που έχουν αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα στο σινεφίλ κοινό. Και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχουν ταινίες που να αφορούν προσωπικότητες, τεράστιες μεν, μα όχι και τόσο ικανές (απούσης της παράδοσης, κάτι για το οποίο είμαστε όλοι φταίχτες) να συγκινήσουν τα πιο ενεργά, νεανικά κοινά, που θα τρέξουν χωρίς σκέψη στην αίθουσα, για να τις παρακολουθήσουν. Μια τέτοια είναι και η αφιερωματική αναφορά στην ζωή της Ευτυχίας, μιας γυναίκας που κυριολεκτικά διαπέρασε με την ύπαρξη της ετούτο τον κόσμο, ακριβώς όπως κέφαρε εκείνη. Και σε περιόδους μάλιστα που το δόγμα του καθωσπρεπισμού για το ωραίο, μα και υποβαθμισμένο τότες, φύλο, ίσχυε κατά απόλυτο βαθμό! Η Ευτυχία, κουβαλώντας πάνω της την βούρλα από το Αιδίνι, ποτέ της δεν μπήκε σε κάποιο καλούπι, ούτε ακολούθησε ποτέ τις κοινωνικές νόρμες. Μια ζωντοχήρα, με δυο κουτσούβελα, εκκεντρική και νυχτόβια, δασκάλα κατ επάγγελμα, χαρτοπαίκτρα στην ουσία, με έμπιστο κολλητό στο πλευρό της έναν κραγμένο από όλο τον Βοτανικό γκέι, που μπροστά στην θωριά της ουδείς όμως τον παρενοχλούσε, απροσάρμοστη και εγωκεντρική, που εντελώς αναπάντεχα θα αποφασίσει συμβιώσει με έναν άνθρωπο που το επάγγελμα του - μπάτσος - ούτε καν ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση της. Με την στάση της δηλαδή, εκπλήσσει ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό... Τις πιο σημαντικές πινελιές της διαδρομής της Παπαγιαννοπούλου, μάζεψε σε σενάριο η Κατερίνα Μπέη, ο ξεριζωμός, δηλαδή, ο χωρισμός, η νέα παντρειά, ο εθισμός στο πόκερ, οι πολλοί θάνατοι στο κοντινό της περιβάλλον. Απώλειες που αποτέλεσαν τον βατήρα να συγγράψει τα πιο σπουδαία στιχουργικά της κατορθώματα, πάνω στο πλακέ κουτί του καπνού της, συνήθειας που την χαρακτήρισε, αφού πάντοτε ανάμεσα στα δάκτυλά της είχε ένα αναμμένο τσιγάρο. Του βαρύ νταλκά. Ποια μοίρα με ζηλεύει, πιο μάτι φθονερό... Με γέφυρα μεταξύ των κλιπς που ακολουθούν την γραμμική χρονική παρουσίαση, μια κοινωνική εκδήλωση προς τιμήν της, ηλικιωμένη πια και ελάχιστο καιρό πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, η αφήγηση χωρίζεται σε δύο ισομήκη μέρη, αυτό της νιότης και αυτό της εμπειρίας της στιχουργού. Που σε ότι αφορά στην προσωπικότητα ή τα θέλω της δεν μεταλλάσσει ούτε πόντο όσα αναφέρονται σε εκείνη, ούτε καν στα ερμηνευτικά πρόσωπα που την περιβάλλουν, που απλώς παρουσιάζονται ελαφρώς γηραιότερα. Μεταβάλλει όμως η μόστρα της ίδιας της Ευτυχίας, καθώς άλλη ηθοποιός την αποδίδει ίσαμε τα σαράντα και άλλη καθώς έχει ξεπεράσει τα εξήντα έτη ζωής. Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του biopic που υπογράφει ο Άγγελος Φραντζής, ένα από τα πλέον ταλαντούχα δημιουργικά ονόματα στον χώρο της ελληνικής κινηματογράφίας, με σκηνοθετικό παρελθόν, το λιγότερο αξιόλογο και αξιομνημόνευτο. Δυο καλλιτέχνιδες, διαφορετικής φυσικά ηλικίας, που επιδίδονται σε ένα υποκριτικό πινγκ πονγκ τεράστιων ικανοτήτων, σε τέτοιο σημείο που να μην είναι εύκολα διακριτό από κανέναν να διαχωρίσει το ποια τον καθήλωσε με την απόδοση της στο εκράν περισσότερο. Η Κάτια Γκουλιώνη, που φιλμικά βαδίζει τόσο προσεχτικά τα τελευταία χρόνια και ορίζει την Ευτυχία από την ημέρα που είπε αντίο στα πάτρια εδάφη, μέχρι την στιγμή που απόλεσε την λατρεμένη της μητέρα, καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο σπαραγμού που είναι βέβαιο πως θα δακρύσει ακόμη και τον πιο σκληρόπετσο της πλατείας? Ή η μπαρουτοκαπνισμένη Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που ζωγραφίζει την σιτεμένη κοψιά της Παπαγιαννοπούλου, την πιο γνώριμη, ίσως, μέσα από τα ντοκουμέντα της εποχής και πραγματικά σολάρει με την επιδεξιότητα της στην έκφραση, στις στιγμές που ο πόνος της έχει κατακερματίσει την ψυχή? Αρνούμαι να μπω σε αυτή την διαδικασία επιλογής. Εκτιμώ πως το εύρημα του ντιρέκτορα - ή όποιου τέλος πάντων το σκαρφίστηκε - είναι μοναδικό. Δεν γίνεται να σκεφτώ πλέον το έργο με πιο πρόσθετα γηρασμένη την πρώτη ή πιο έντεχνα νεωτερισμένη την δεύτερη. Αλληλουχία δράσης, πάνω στο ίδιο πρόσωπο, ακόμη κι αν συνυπάρχουν στο πανί μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα, που χρειάζεται πολύ κόπο, δυνατότητες και μέθοδο για να μην καταλήξει σε φάουλ. Έξοχο βαθμό καταφέρνουν να αποσπάσουν και οι συνεργάτες του Φραντζή, στο κομμάτι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, πρωτίστως στο μέικ απ, τις κομμώσεις, τα ενδύματα και ακολούθως στο πιο δύσκολο κομμάτι της εύρεσης των εξωτερικών χώρων που θα αποτελέσουν τα φυσικά σκηνικά της δράσης. Μιας και η πρωτεύουσα πια απαιτεί πολύ ψάξιμο για να βρεθούν οι γωνιές οι αναλλοίωτες από τις περασμένες δεκαετίες, εντούτοις παρότι το τσέκαρα με επιμονή στα φόντα, να το βρω το λάθος, εκείνο δεν υπήρξε ποτέ. Ο σκηνοθέτης αποδείχθηκε πάρα πολύ μελετημένος στο τι θα έπρεπε να αποφύγει αναπλάθωντας μια (όχι και τόσο κοντινή στο σήμερα) παρελθοντική περίοδο, δρόμους, αμάξια, αφίσες στους τοίχους, κτίρια νεοκλασικά, ρετρό παρένθετα στοιχεία. Όσο για την φτωχογειτονιά που επέλεξε για να στήσει το μεγαλύτερο μέρος της εξωτερικής του δράσης, του βγάζω το καπέλο. Αθήνα του 40 με τα όλα της. Αυτό ίσως που δεν μου κάθισε και πολύ καλά, στο μουσικό κατά κύριο λόγο χαλί, σύνδεσης των σεκάνς, είναι μια υπέρμετρη δόση έντεχνου κιτς των τραγουδιστών που απέδιδαν τις γνωστότερες επιτυχίες της Ευτυχίας. Αταίριαστο με το σύνολο το στήσιμο των αοιδών της πίστας, όπως και όχι απόλυτα φρέσκο το ριγιούνιον, εν είδει στην "Υγειά μας ρε παιδιά". Θα προτιμούσα η Ευτυχία να έμενε με τις σκέψεις και τα παροράματα της, χωρίς να φαίνεται το πάλκο (όπως συνέβη στο Ένα Όνειρο Τρελό φερειπείν) ή οι τιτάνες συνθέτες σιμά της, σε καμία περίπτωση, δε, ο κονφερασιέ Δεληβοριάς που δεν κολλάει πουθενά. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ θελκτικό που οι συν αυτής του σεναρίου αποδίδονται από πρόσωπα γνώριμα σε όλους. Ο Μάνος δηλαδή να μοιάζει του Λουδάρου, ο Χιώτης του Κρατερού ή η Βλαχοπούλου της Ματθίλδης. Η μίμηση των χαρακτηριστικών εκφράσεων τους δεν πέτυχε κάποια σπουδαία διάνα, αλλά τουλάχιστον προσπαθήθηκε κι αυτό είναι αρκετό. Όσο για τον πιο άσχημο Έλληνα ποτέ, τον κωμικό Φραγκίσκο Μανέλη - γαμπρός της Ευτυχίας, καθώς παντρεύτηκε την μεγάλη της κόρη - ούτε καν! Ήθελε λίγο πιο προσοχή εδώ το πράγμα... Σε αντίθεση με την ορθότατη επιλογή ηθοποιών για να ενσαρκώσουν τα πιο βασικά πρόσωπα της ιστορίας, όπως του σπουδαίας καλλιτεχνικής πάστας Δαδακαρίδη, ως συμβίου Γιωργάκη, της καταπληκτικής Ντίνας Μιχαηλίδου ως μάνας Μαριόγκας και εννοείται του αποκαλυπτικού Θάνου Τοκάκη, που ανά στιγμές όχι μόνο ορίζει τον φάνι πάρτνερ της ηρωίδας, ως ο επιστήθιος ομοφυλόφιλος κολλητός Λουκάς, αλλά ενίοτε κλέβει και την παράσταση από τις κεντρικές πρωταγωνίστριες. Δίνοντας στην ακραία συγκινητική τροπή, πολλές φορές την δόση χιούμορ που θα ζητούσε το δράμα για να μην βαρύνει ανεπανόρθωτα. Διάβασε την υπόλοιπη κριτική ΕΔΩ!
Η υπόθεση: Ενώ ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνονταν... παγκοσμίως, οι ΗΠΑ επέλεγαν την τακτική της ουδετερότητας. Η χώρα μόλις είχε αρχίσει να ορθοποδεί μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '30 και τίποτα δεν παρέπεμπε σε υπερδύναμη. Οι ηγέτες της δεν ήθελαν να εμπλακούν με κάτι που θα κόστιζε σε χρήμα και σε ανθρώπινο δυναμικό. Όταν όμως οι Ιάπωνες – που καθησύχαζαν τους Αμερικάνους, ότι δεν είχαν επιθετικές βλέψεις απέναντί τους – βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, «ξύπνησαν» τον κοιμισμένο γίγαντα. Οι Αμερικάνοι, πληγωμένοι και με στραπατσαρισμένο ηθικό, αντέδρασαν και μπήκαν βιαίως στον πόλεμο. Ο ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς ορίζεται αρχιστράτηγος στην επικράτεια του Ειρηνικού Ωκεανού μετά τα γεγονότα στο Περλ Χάρμπορ κι αυτό αλλάζει τα δεδομένα. Ο Έντουιν Λέιτον είναι βοηθός διοικητή στο αμερικάνικο ναυτικό. Η δουλειά του είναι διερμηνέας απόρρητων πληροφοριών για στρατιωτική στρατηγική. Δουλεύει σε στενή συνεργασία με το ναύαρχο Νίμιτς και με μια ομάδα λαμπρών αποκωδικοποιητών. Με τις πληροφορίες που κατορθώνει να συλλέξει η ομάδα του, πιστεύει πως οι Ιάπωνες ετοιμάζουν κάτι πολύ μεγάλο στο Μίντγουεϊ. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν πείθονται. Εκτός από τον Νίμιτς. Το που θα γείρει πλέον η πλάστιγγα του πολέμου επαφίεται στον πατριωτισμό και τις ικανότητες μιας ομάδας αεροπόρων τοποθετημένων σε ελάχιστα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα... Η άποψή μας: Η αλήθεια είναι πως κάποιους σκηνοθέτες τους υποτιμούμε εμείς οι κριτικοί. Εσκεμμένα. Ηθελημένα. Καθότι οτιδήποτε εμπορικό δεν μπορεί να είναι και καλό. Είμαστε μυστήρια ράτσα, μην την ψάχνεις. Μόλις δούμε ταινία να κόβει εισιτήρια βγάζουμε φλύκταινες. Αν από την άλλη κανά πουλέν μας του καλλιτεχνικού κάνει γκελ στον πολύ τον κοσμάκη, παίρνουμε αποστάσεις. Γενικώς «με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω». Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να χρησιμοποιούμε τον κόσμο κατά το δοκούν. Πάνε και βλέπουν μαζικά ταινία που δεν μας αρέσει; «Δεν υπάρχει κινηματογραφική παιδεία κυρία μου». Πάνε και βλέπουν ταινία μαζικά ταινία που μας αρέσει; «Έχει αισθητήριο ο κόσμος και ξέρει να ξεχωρίζει το καλό το πράμα». Τέτοια. Πάντως, τους πετυχημένους του Χόλιγουντ, που δεν φλερτάρουν με το καλλιτεχνικό, τους έχουμε λίγο του πεταματού. Όπως τούτον εδώ τον Γερμαναρά. «Roland Emmerich» και «καλή ταινία» δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση (ε, εκτός από αυτήν, μουάχαχαχαχαχαχα). Νόμος! Εννοείται ότι βοηθάει πολύ και ο ίδιος στην πλειοψηφία των ταινιών που αναλαμβάνει. Που ως επί τω πλείστον είναι ταινίες γεμάτες εφέ, υπερθεαματικές τσιχλόφουσκες για τα μάτια, που βάζουν το μυαλό του θεατή σε θέση pause. Θέαμα για το θέαμα ρε παιδί μου! Αλλά το... δηλητήριό του, καλά το σταλάζει: εξωγήινοι κάνουν σκόνη και θρύψαλα τον Λευκό Οίκο στην «Ημέρα ανεξαρτησίας». Στο «Λευκός Οίκος: Η πτώση» και πάλι η προεδρική κατοικία των ΗΠΑ γίνεται σμπαράλια. Μια εμμονή να διαλυθεί ο Λευκός Οίκος την έχει ο δικός μας! Κυρίως, όμως, η πιο πολιτική του δήλωση είναι εκείνη που κάνει στο φινάλε του «Μετά την επόμενη μέρα» όπου Αμερικάνοι πολίτες περνάνε από τα σύνορα στο Μεξικό, για να γλυτώσουν από την παγωνιά - λόγω της κλιματικής αλλαγής - της πατρίδας τους! Άτσα! Αμ πως. Το παλεύει πάντως, να τα λέμε κι αυτά. Και σε τούτη την ταινία πιάνει μεγάλη επίδοση. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε; Γιατί να μας πιάνουν κομπλεξισμοί; Εντάξει, έναν υπερ-ηρωισμό, τον διαθέτει η ταινία. Αν και κρατάει πισινές ο Emmerich. Δείτε πχ τι συμβαίνει με τον νεαρό που δεν θέλει να παλέψει και πείθεται με τα χίλια ζόρια από τον πρωταγωνιστή μας να το κάνει. Ναι, τέτοια. Επίσης, δεν είναι λίγο να κάνει και την τόσο γλυκιά κινηματογραφόφιλη σφήνα του. Ναι, ο John Ford κλήθηκε από τον Έντουιν Λέιτον να πάει στο Μίντγουεϊ και να κινηματογραφήσει σκηνές από τη ναυμαχία! Είναι αληθινό γεγονός αυτό! Και ο Emmerich το κινηματογραφεί με τον δέοντα σεβασμό. Εννοείται ότι συναισθηματικά το σενάριό του είναι παλιομοδίτικα προκάτ. Οι μόνες γυναικείες παρουσίες στην ταινία είναι υποδειγματικές σύζυγοι: η μία του πρωτοπαλίκαρου που λέγαμε, του Ντικ Μπεστ (τον υποδύεται ο ανερχόμενος Ed Skrein) και η άλλη του πωρωμένου να μην επαναληφθεί η αμέλεια του Περλ Χάρμπορ, Έντουιν Λέιτον (τον υποδύεται ο σταθερά καλός Patrick Wilson). Από εκεί και πέρα, η ταινία ξετυλίγεται σε «επεισόδια». Κάποια μάλιστα από τα subplots εμ δεν προσφέρουν κάτι παραπάνω στην ταινία, εμ δεν οδηγούν και πουθενά – φαίνεται μόνον πως τρώνε χρόνο. Πχ, η όλη φάση με τον σμηναγό Ντούλιντλ (τον υποδύεται ο Aaron Eckhart), που με το σμήνος του βομβάρδισαν το Τόκιο και έπεσαν στην Κίνα για να τραβήξουν εκεί τη δική τους περιπέτεια, λίγα προσφέρει στην οικονομία της ταινίας, ξεχειλίζοντάς την κατάτι. Αλλά όσο οι διαλογικές σκηνές είναι λίγο πονεμένη ιστορία – απαραίτητες όμως, καθώς πέρα όλων των άλλων, o Emmerich στοχεύει εδώ στην όσο το δυνατόν πιστότερη καταγραφή των συμβάντων – τόσο οι σκηνές μάχης είναι εντυπωσιακότατες! Διάβασε την υπόλοιπη κριτική ΕΔΩ!
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τάικα Γουαϊτίτι (THOR: RAGNAROK, ΚΥΝΗΓΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ), φέρνει με τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ και πάθους την τελευταία του ταινία, ΤΖΟΤΖΟ, μία σάτιρα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με πρωταγωνιστή ένα μοναχικό αγόρι από τη Γερμανία (Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις στο ρόλο του Τζότζο) του οποίου η ιδέα για τον κόσμο αντιστρέφεται, όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του (Σκάρλετ Γιόχανσον) κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι (Τόμασιν ΜακΚένζι) στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ (Τάικα Γουαϊτίτι) ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλο φανατισμό του. Σκηνοθεσία: Τάικα Γουαϊτίτι Ηθοποιοί: Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, Τόμασιν ΜακΚένζι, Τάικα Γουαϊτίτι, Ρέμπελ Γουίλσον, Στίβεν Μέρτσαντ, Άλφι Άλλεν, με τον Σαμ Ρόκγουελ και την Σκάρλετ Γιόχανσον
Ο Φραντς Γιέγκερστετερ (Όγκαστ Ντιλ), ένας Αυστριακός αντιρρησίας συνείδησης, αρνείται να αγωνιστεί για τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτελείται από αυτούς το 1943. Μπαίνοντας στο σπίτι του Γιέγκερστετερ στην ύπαιθρο της Αυστρίας, η ταινία ακολουθεί τον αγωνιστικό βίο του Φραντς και της συζύγου του, Φάνι (Βαλερί Πάχνερ). Με αφετηρία τα πραγματικά γράμματα που αντάλλασσαν κατά τον πόλεμο, η ταινία απεικονίζει πώς το ζευγάρι ήρθε σε σύγκρουση με τα μέλη της κλειστής κοινωνίας τους, την εκκλησία, την κυβέρνηση, ακόμη και τους φίλους τους — και πώς όλα αυτά τους οδήγησαν σε μια τραγική επιλογή. Η επιστροφή του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Τέρενς Μάλικ σε μία απίστευτης ομορφιάς δραματική ταινία και με τον Μπρούνο Γκαντς σε μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη. Σκηνοθεσία: Τέρενς Μάλικ Ηθοποιοί: Όγκαστ Ντιλ, Βαλερί Πάχνερ, Ματίας Σένερτς, Μπρούνο Γκαντς, Μαρία Σιμόν, Μάικλ Νίκβιστ, Τομπίας Μορέτι, Ούλριχ Μάτες, Γιούργκεν Πρόχνοφ
Στη δημοσιότητα δόθηκε το πρώτο trailer της νέας σειράς… "High Fidelity", με πρωταγωνίστρια την Zoe Kravitz. Στο clip ο χαρακτήρας της Kravitz μιλάει για τον πρώην φίλο της και το δισκάδικό το οποίο έχει στην κατοχή της. Το υπέροχο «High Fidelity» μυθιστόρημα του Νικ Χόρνμπι (1995) είχε ήδη μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το 2000. Και υπάρχουν Τορ 5 λόγοι που αυτή η ταινία έγινε αυτόματα αγαπημένη: Σενάριο (σωστή, γλυκόπικρη απόδοση). Στίβεν Φρίαρς. Τζον Κιούζακ. Μουσική. Γνωριμία με τον Τζακ Μπλακ. Στη μίνι σειρά 10 επεισοδίων για το Hulu, με σκηνοθέτη (κάποιων επεισοδίων) την Νατάσα Λιόν, ο «Ρομπ» μεταμορφώνεται σε κορίτσι. Γυναίκα η ιδιοκτήτρια του δισκάδικου, με πρωταγωνίστρια την Zoe Kravitz (κλείσιμο ματιού ότι η μαμά της, Λίζα Μπονέ είχε έναν μικρό ρόλο στην αυθεντική ταινία), η οποία διατηρεί και το credit του παραγωγού. Τα 10 επεισόδια του "High Fidelity" κάνουν πρεμιέρα την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου του 2020. Στη σειρά συμπρωταγωνιστούν οι Da’Vine Joy Randolph, David H. Holmes, Jake Lacy και Kingsley Ben-Adir.
Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού, και μαζί με την παρτενέρ του Μαίρη, είναι πολύ κοντά στο να πάρουν την πολυπόθητη θέση στην Εθνική Ομάδα Χορού. Όλα όμως ανατρέπονται όταν μπαίνει στη ζωή τους ο χαρισματικός και ιδιόρρυθμος Ηρακλής. Οι επιθυμίες του Μεράμπ θα τον ωθήσουν να αμφισβητήσει το συντηρητικό κοινωνικό περιβάλλον του, και να τα ρισκάρει όλα. Μια ταινία για την σύγκρουση της παράδοσης με το νέο, για την αμφισβήτηση των κοινωνικών προτύπων με όχημα την αγάπη για την τέχνη του Χορού. Τολμηρή και βαθιά υπαρξιακή FLIP SCREEN Καθηλωτικό SCREEN DAILY Μια γενναία, επίκαιρη και επαναστατική ταινία AWARDSWATCH Σημείωμα σκηνοθέτη | Για εμένα αυτή η ταινία είναι ένα ερωτικό γράμμα στην κουλτούρα και την παράδοση. Ήθελα να δείξω ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση στο να αγαπάς την κληρονομιά σου, να είσαι μέρος της κουλτούρας σου και ταυτόχρονα να σπας τις νόρμες. Αυτό ήταν το κυρίαρχο θέμα για εμένα. Ήθελα όμως να εξερευνήσω και τον τρόπο με τον οποίο μια μεγάλη αναμέτρηση μπορεί να σε κάνει γενναίο και ελεύθερο. Για αυτό χρειαζόμουν έναν χορευτή για την ταινία ώστε να εστιάσω στην χορευτική πλευρά του θέματος. Υπό αυτή την έννοια ο πρωταγωνιστής ήταν κρίσιμος παράγοντας για την ταινία και ήμουν πολύ τυχερός που τον βρήκα. Έχει κάτι πολύ εκφραστικό στο πρόσωπο του. Μπορεί να αλλάξει συναισθήματα με τόσο ξαφνικό τρόπο: πολλά πράγματα συμβαίνουν όταν τον παρατηρείς. Σου προκαλεί την περιέργεια σαν θεατή. Μερικές φορές μοιάζει γέρος, άλλες νέος. Σαν να έχει 50.000 πρόσωπα. Οι καλύτερες ερμηνείες στον κόσμο είναι αυτές που μοιάζουν αβίαστες – κι όμως είναι πολύ δύσκολο να φτάσει κανείς εκεί, ειδικά όταν έχει μια μεγάλη κάμερα κολλημένη στο πρόσωπο του. Είναι πραγματικά ιδιαίτερα ταλαντούχος. Σκηνοθεσία: Λεβάν Ακίν Πρωταγωνιστούν: Λεβάν Γκεμπαλχιάνι, Μπάχι Λαβισβίλι, Άνα Γιαβακισβίλι Χώρα: Σουηδία, Γεωργία – 2019 Διάρκεια: 105’ Είδος: Κοινωνικό Διανομή: Weird Wave
Στη λέσχη των σταρ ελίτ εντάχθηκαν πρόσφατα και άλλοι ηθοποιοί με υπέρογκες αμοιβές για τις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους, σύμφωνα με το Variety. Συγκεκριμένα, οι πρωταγωνίστριες του "The Morning Show", Τζένιφερ Άνιστον και Ριζ Γουίδερσπουν αμείβονται με ένα εκατομμύριο δολάρια για κάθε επεισόδιο της σειράς της Apple TV+. Ο συμπρωταγωνιστής τους στην ίδια τηλεοπτική σειρά, Στιβ Καρέλ, που φέρεται να έχει αμοιβή 750.000 δολ. για κάθε επεισόδιο θα κερδίζει επίσης ένα εκατομμύριο δολάρια για την κωμωδία του Netflix “ Space Force”. Την αμοιβή τού ενός εκατομμυρίου για κάθε επεισόδιο έχουν εξασφαλίσει επίσης οι Τζεφ Μπρίτζες για το “ The Old Man”, η Κέρι Ουάσινγκτον για το “ Little Fires Everywhere” και ο Χάρισον Φορντ για “ The Staircase”. "Σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχει μια φρενίτιδα παροχών" δήλωσε ο πρόεδρος της Fremantle, υπεύθυνος για σενάρια ψυχαγωγίας στη Β. Αμερική, Ντάντε Ντι Λορέτο στο Variety.
Ο Ράσελ Κρόου θα γράψει το σενάριο, θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει σε μία νέα βιογραφική ταινία για τον σεφ των διασημοτήτων, Μάρκο Πιερ Γουάιτ (Marco Pierre White). Ο Πιερ Γουάιτ, ο οποίος φημίζεται για την έντονη ιδιοσυγκρασία του και κάποτε έκανε τον νεαρό Γκόρντον Ράμσεϊ (Βρετανό σεφ, εστιάτορα και παρουσιαστή τηλεοπτικών εκπομών) να ξεσπάσει σε δάκρυα, ενώ εργαζόταν στην κουζίνα μαζί του, αποκάλυψε τα σχέδια για την ταινία σε συνέντευξή του. "Έχω μόλις υπογράψει τη συμφωνία" δήλωσε στη Daily Mail. "Ο Ράσελ έχει γράψει το σενάριο, η εταιρεία του Ράσελ θα αναλάβει την παραγωγή, ο Ράσελ θα σκηνοθετήσει και θα υποδυθεί τον τρίτο ή τέταρτο Μάρκο". Ο Πιερ Γουάιτ εξήγησε ότι πολλοί διαφορετικοί ηθοποιοί θα τον απεικονίσουν στην ταινία, στην οποία θα παρουσιαστεί δραματοποιημένη ολόκληρη την ιστορία του. "Όταν κάνουν ταινία για τη ζωή σου, δεν έχεις μόνον ένα Μάρκο - είμαι σχεδόν 60 ετών" είπε. "Αν πρέπει κάποιος στο Χόλιγουντ να με υποδυθεί, είναι ο Ράσελ" πρόσθεσε. Μία βιογραφική ταινία για τον Βρετανό σεφ ήταν εδώ και αρκετά χρόνια σε προπαρασκευαστικό στάδιο και είχε προσεγγιστεί για να τη σκηνοθετήσει ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Ο Πιερ Γουάιτ δήλωσε, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "The Independent", ότι το 2017 είχε συναντηθεί με τον Μάικλ Φασμπέντερ για να τον υποδυθεί και ότι τον θεώρησε κατάλληλο για τον ρόλο όταν τον είδε στην ταινία "12 Χρόνια Σκλάβος". ΑΠΕ-ΜΠΕ
Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες ότι θα υπάρξει τουλάχιστον ακόμη μια ταινία Planet of the Apes. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του The Hollywood Reporter, η Fox έχει προσλάβει τον Wes Ball, σκηνοθέτη της ταινίας Maze Runner, με σκοπό την παραγωγή μιας ακόμα ταινίας για τη δημοφιλή σειρά. Δεν είναι ακόμη γνωστό αν θα είναι συνέχεια του reboot της σειράς, με το War for the Planet of the Apes του 2017 να είναι η πιο πρόσφατη παραγωγή ή αν το σενάριο θα κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Οι ταινίες Planet of the Apes βασίζονται στην ομώνυμη νουβέλα του Pierre Boulle και η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά πραγματοποιήθηκε το 1968, με πρωταγωνιστή τον Charlton Heston. Από τότε ακολούθησαν αρκετά sequels σε τηλεόραση και σινεμά, μέχρι το 2001 που ο Tim Burton προχώρησε στο reboot της σειράς με τον Mark Wahlberg και την Helena Bonham Carter στους πρωταγωνιστικούς ρόλους . Να σημειωθεί ότι η ταινία χαρακτηρίζεται με νόημα στο πρώτο σκέλος της και φυσικά οφείλετε να τη δείτε.
Η Ιταλίδα ηθοποιός, Σοφία Λόρεν θα τιμηθεί με το βραβείο Capri Legend Award (Μύθος του Κάπρι) για το σύνολο της καριέρας της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Capri -Hollywood, όπως ανακοινώθηκε τη Δευτέρα. Μία άλλη θρυλική Ιταλίδα, η σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Λίνα Βερτμίλερ θα απονείμει το βραβείο στη Σοφία Λόρεν, σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 30 Δεκεμβρίου στο νησί της Ιταλίας. Το βραβείο, σύμφωνα με το THR, έχει ιδιαίτερη σημασία για τις δύο φίλες, καθώς η Σοφία Λόρεν απένειμε τον περασμένο Οκτώβριο στη Λίνα Βερτμίλερ το τιμητικό Όσκαρ στην τελετή απονομής των Governors Awards της Aμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών. Στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Capri-Hollywood έχει προγραμματιστεί η ιταλική πρεμιέρα της ταινίας “ Little Women” (Μικρές Κυρίες) της Γκρέτα Γκέργουικ. Η Σοφία Λόρεν ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου το 1965 για τον ρόλο της στην ταινία “ Γάμος Αλά Ιταλικά” (Marriage Italian Style) του Βιτόριο ντε Σίκα και έλαβε τιμητικό βραβείο από την Aμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών το 1991. ΑΠΕ-ΜΠΕ
